Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Η... συνέλευση των γλάρων


Κι εκεί λίγο πριν ο πιλότος μας κουνήσει μαντίλι στ’ ανοιχτά του Mobile, ξαφνικά από διαφορετικά σημεία του ορίζοντα άρχισαν να καταφτάνουν στο καράβι εκατοντάδες γλάροι και να προσγειώνονται πάνω στο καπάκι του αμπαριού Νο3. Κάποιοι λίγοι που μάλλον δεν αισθάνονταν ευχάριστα στο στρίμωγμα διάλεξαν το Νο2. Σα να λέμε τα… ορεινά της βουλής!

Σαν ραντεβού μου φάνηκε.

Το μόνο που αναρωτήθηκα ήταν γιατί διάλεξαν για τη… «συνέλευσή» τους ένα τόσο βρώμικο, και μάλιστα από κάρβουνο, βαπόρι. Τη συνήθισαν τη… «βρώμα» και τα πτηνά!
Λογικό ήταν να μην πάρω απάντηση! Εδώ δεν μπορώ να πάρω απαντήσεις για αυτονόητα πράγματα από ανθρώπους, από τους γλάρους θα είχα την απαίτηση;

Παρέμειναν στο ίδιο σημείο για αρκετή ώρα. Νόμιζες ότι συζητούσαν, ότι έλυναν όλα τα καυτά τους προβλήματα κι έδειχναν να συμφωνούν σε όλα, σε ότι είχαν στο μυαλό τους.
Η διαγωγή τους άριστη. Ούτε φωνές, ούτε κραυγές, ούτε φιλονικίες! Ήρεμοι όλοι τους!
Κάποια στιγμή αφού προφανώς όλα τα θέματά τους είχαν τακτοποιηθεί, η δημοκρατική τους συγκέντρωση έλαβε τέλος.

Με τον ίδιο ήσυχο τρόπο που είχαν έρθει, απογειώθηκαν!

Εγώ θα μείνω με το παράπονο ότι δεν ευτύχησα να φωτογραφήσω την απρόσμενη προσγείωσή τους αλλά ούτε την ακόμα πιο εντυπωσιακή, αναμενόμενη και ταυτόχρονη απογείωση.

Επίσης μια ερώτηση-απορία παρέμεινε να κόβει βόλτες στο μυαλό μου.

Είναι ιδέα μου ότι τον τελευταίο καιρό τα ζώα δείχνουν να συμπεριφέρονται καλύτερα από τους ανθρώπους;

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Στο Mobile της Alabama και ο Mark, ο παλιός καλός μου φίλος!

Στις 9 Μαρτίου το απόγευμα είχαμε «καθαρίσει» με τον Μισσισσιππή.
Ο πιλότος ταξίδευε προς τον πλοηγικό σταθμό, αφού η δουλειά του να βγάλει το καράβι στον Κόλπο του Μεξικού είχε ολοκληρωθεί.
Στις 5 η ώρα έκανα πρόσω ολοταχώς.

Το επόμενο ταξίδι είχε ήδη προσδιοριστεί και προετοιμαστεί. Δεν είχαμε περιθώρια καθυστερήσεων.
Λιμάνι φόρτωσης, το Mobile της Alabama. Πολύ κοντά. Μόλις 130 μίλια απόσταση μέχρι τον επόμενο πιλότο. Θα φορτώναμε κάρβουνο, κάπου 71.000 τόνους.

Προορισμός το Itaguai της Βραζιλίας δίπλα στο Rio de Janeiro. Αλλά για αυτό θα έχουμε να λέμε αργότερα.

Μετά από δεκάξι ώρες, στις 9 το πρωί της 10ης Μαρτίου, είχαμε φτάσει και γύρω στις δέκα και μισή  φουντάρισα στο αγκυροβόλιο (Fairway Anchorage).
Μείναμε στο σημείο αυτό μέχρι τις 18 του μηνός το βράδυ που μπήκαμε στο λιμάνι για φόρτωση! Βιάζεσαι να φτάσεις κάπου και στο τέλος σου λένε να περιμένεις μια βδομάδα τη σειρά σου! Παραξενιές της δουλειάς μας; Μπα, όλα έχουν την εξήγησή τους!

Έχω έρθει πάνω από 6-7 φορές σ’ αυτό το μέρος. Τα περισσότερα ταξίδια την εποχή, πριν 6-7 χρόνια, τότε που με ένα άλλο καράβι, μετέφερα εδώ κάρβουνο από το Puerto Drummond της Κολομβίας. Τότε, σ’ ένα από τα ταξίδια αυτά, ήταν και η μοναδική φορά που μπόρεσα να δω για λίγο την πόλη λίγο πριν πέσει η νύχτα.

Προτού καταλήξω για ακόμα μια φορά στο τοπικό «OUTBACK» για ένα απολαυστικό γεύμα με τον Mark Fenton, τoν πράκτορα του πλοίου και την οικογένειά του, κάναμε μια γρήγορη βόλτα και μου είχε πει ότι το Mobile είναι μια από τις αμερικανικές πόλεις με τις περισσότερες εκκλησίες, αλλά και διαφορετικών χριστιανικών δογμάτων! Απίθανα ονόματα χριστιανικών αιρέσεων. Μορμόνοι, Βαπτιστές, Κουάκερς, Ευαγγελιστές, Λουθηρανοί, Πρεσβυτεριανοί, της Εκκλησίας του Χριστού(!) μερικές από τις πιο γνωστές.
Όλοι έχουν την εκκλησία τους. Η ζωή συνεχίζεται και ο καθένας περιμένει τη σωτηρία της ψυχής του από τον «δικό» του Χριστό! Αλήθεια πόσοι Χριστοί υπάρχουν;

Από τα σημεία που περάσαμε η πόλη βουτηγμένη στο πράσινο.

H βραδιά τελείωσε στο «OUTBACK» με την καταπληκτική κουζίνα του, όπως πάντα, με ανθρώπινη ζεστή παρέα, που τόση ανάγκη έχει ο ναυτικός έστω και κατά καιρούς.
Στο τέλος ο Mark δεν μ’ άφησε να πληρώσω ούτε δολάριο.
Ξέρετε, και οι Αμερικάνοι είναι άνθρωποι σαν κι εμάς!
Κι αυτοί αγαπάνε, εκτιμούν, τιμούν φίλους, φιλίες, γνωστούς, γονείς!

Μπορεί η «μπέσα» και το «φιλότιμο» να είναι, όπως λένε, λέξεις Ελληνικές αλλά τις έχουν κι άλλοι λαοί. Ίσως να μην προσδιορίζονται με ειδικές λέξεις, αλλά υπάρχουν.

Τελευταία μάλλον ΕΜΕΙΣ πρέπει να ψαχτούμε, να δούμε αν οι συγκεκριμένες λέξεις εξακολουθούν να περιφέρονται στην Ελληνική γη ή την «έχουν κάνει» για πάντα από τον τόπο μας.

Τον Mark με μεγάλη χαρά τον συνάντησα πάλι και τούτη τη φορά.
Σαφώς πιο γερασμένο, λίγο πιο αδύνατο. Δεν με γνώρισε αμέσως.
Χωρίς να του πω τίποτα, κοιτάζοντάς με και σμίγοντας τα φρύδια του, ενώ κρατούσε ακόμα το χέρι μου για την τυπική χειραψία πράκτορα-πλοιάρχου, είπε:

-Εσένα κάπου σε ξέρω!
-Για προσπάθησε λίγο, του είπα!
Με κοίταξε λίγο ακόμα και φώναξε:
-«Captain George One»!
Ήταν το πλοίο που πηγαινοερχόμουνα στο Mobile από την Κολομβία.
Με είχε θυμηθεί!
Τα χρόνια είχαν περάσει!
Οι ζωές μας το ίδιο!
Αυτός, γραφείο, λιμάνι, καράβια, εξυπηρετήσεις πλοίων!
Εγώ, θάλασσες, θάλασσες θάλασσες, καράβια, καράβια καράβια, λίγο σπίτι και πάλι από την αρχή! 

Ο κόσμος όλος ίδιος!

Μου μίλησε για, την κόρη του, την Τσέλσι – δεν ξεχνιέται εύκολα τέτοιο όνομα – και το γιό του, που δεν θυμάμαι το όνομά του. Είναι και οι δυο τους μια χαρά.

Άλλαξε όμως ύφος όταν μου μίλησε για τη γυναίκα του και την περιπέτεια της υγείας της.
-Ευτυχώς όλα, προς το παρόν, πάνε καλά, είπε με συγκρατημένο χαμόγελο!

Άτιμη ασθένεια!

Ο κόσμος όλος ίδιος!

Αυτή τη φορά δεν υπήρχε χρόνος για έξοδο, η φόρτωση πολύ γρήγορη.
Έμεινε λίγο ακόμα στο πλοίο και έφυγε! Ίσως να μην τον ξαναδώ, ποιος ξέρει! Και την προηγούμενη φορά το ίδιο είχα πει. Ας αφήσω τη τύχη να κάνει τα παιχνίδια της!

Ο Φιλιππίνος τιμονιέρης, ο Αμερικανός πιλότος κι εγώ!

Τα ξημερώματα της 22ας Φεβρουαρίου η φόρτωση τελείωσε. Οι 71.000 τόνοι κάρβουνου αναπαύονταν πια στα εφτά αμπάρια του μεγάλου, τύπου PANAMAX, πλοίου. Θα μείνει εκεί γύρω στον ένα μήνα μέχρι να ξεφορτωθεί, όλο, στο Itaguai.

Στις 5 το πρωί ένα άλλος πιλότος μας έβγαλε πίσω στον Κόλπο του Μεξικού και στις 10 έκανα πρόσω ολοταχώς.
 
Η αποβίβαση του πιλότου
Μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη στιγμή για κάθε πιλότο!
Η αποβίβαση στο πιο δύσκολο σημείο της!

Οι σχέση μας με την Αμερική, προσωρινά, διακόπτεται εδώ. Ωστόσο, σαν κέντρο αυτού του κόσμου, δεν βλέπω να αργούμε να ξαναγυρίσουμε σε κάποιο λιμάνι της.

Η πορεία του πλοίου νότια-νοτιοανατολική.

Η πιλοτίνα απομαρύνεται, ο πιλότος ασφαλής!

Στόχος τα νησάκια του Key West. Η νότια κατάληξη της χερσονήσου και πολιτείας της Florida.

Η πρώτη ναυτική περιπέτεια που ξεκίνησε πριν λίγες μέρες από το Δέλτα του Μισσισσιππή, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη!

Αριστερά η τελευταία τσαμαδούρα (σημαδούρα). Ο Κόλπος του Μεξικού μπροστά μας!

Itaguai, Βραζιλία ερχόμαστε!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Ασ’ τους άλλους…

Εσύ ο ίδιος που ευθύνεσαι;
Τι προσάπτεις στον εαυτό σου;
Από εκεί θα βρεθούν τα υπόλοιπα.
Όσο αυτό δεν γίνεται, η κρίση θα παρατείνεται, το σάπισμα θα βαθαίνει και τα φαινόμενα της ανομίας θα γίνονται πιο άγρια.
Ψυχή έχουμε, δεν έχουμε κατανόηση του εαυτού μας.
Άλλο να είσαι έξυπνος κι άλλο να κατανοείς.
Η κατανόηση είναι ένας βαθμός πάνω από την εξυπνάδα και την γνώση, είναι μια ευαισθησία βαθύτερη, η οποία έχει να κάνει με το κατά πόσο βγαίνουμε από τον εαυτό μας.
Παριστάνουμε ή νομίζουμε ότι είμαστε πολύ κοινωνικοί, ενώ στο βάθος έχουμε ένα συναισθηματικό εγωκεντρισμό που μας οδηγεί σε ναυάγια και καταθλίψεις.
Ενδιαφέρει αυτή την ώρα της κρίσεως να κοιταχθούμε απ’ έξω.
Τι σημαίνει απ’ έξω;
Σημαίνει αντί να παίρνουμε θέσεις, να κατανοούμε.
Έτσι και στον εαυτό μας θα μένουμε και θα ισορροπούμε.
Αντίθετα εμείς καθρεφτιζόμαστε στις επιθυμίες μας, δηλαδή δεν κοιταζόμαστε πουθενά.
Υπάρχει περίπτωση να βρεθούμε;

Του Στέλιου Ράμφου
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου του
Η Λογική της Παράνοιας

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Η κάθοδος του Μισσισσιππή στο δρόμο για τον Κόλπο του Μεξικού

Στις 3 τα ξημερώματα η εκφόρτωση ολοκληρώθηκε αλλά η ομίχλη αποτέλεσε εμπόδιο στην αναχώρησή η οποία πραγματοποιήθηκε λίγο πριν το μεσημέρι.

Η πορεία προς το Δέλτα του Μισσισσιππή, την μία από τις δύο εισόδους του που είναι γνωστή σαν South West Pass (η άλλη είναι το South Pass και είναι για μικρότερα πλοία) καθώς και τον κόλπο του Μεξικού είχε αρχίσει.

Οι φωτογραφίες είναι αντιπροσωπευτικές για μια απόσταση 85 περίπου μιλίων, λίγο νότια από την Νέα Ορλεάνη έως το Δέλτα του ποταμού.

Συγχρόνως και απογοητευτικές καθώς τίποτα ιδιαίτερης ομορφιάς μπορεί κανείς να παρατηρήσει. 

Κάπως έτσι οι μύθοι γκρεμίζονται;

Μάλλον όχι!

Η κάθοδος ξεκίνησε.
Η μοντέρνα γέφυρα σε πλήρη σύνθεση. Ανθυποπλοίαρχος, τιμονιέρης, πλοηγός κι εγώ με τη φωτογραφική μηχανή.
Πλοίο σε αναμονή φόρτωσης στο μέσο του "τίποτα". Πίσω του δύο πολεμικά.
Συνάντηση με πλοίο που ανεβαίνει το ποτάμι.
Η μαύρη λωρίδα είναι το τοίχος που κρατάει τα νερά του ποταμού όταν φουσκώσει και που δεν ήταν αρκετός την εποχή που ο κυκλώνας "ΚΑΤΡΙΝΑ" σάρωσε τη Λουιζιάνα.
Η φιδίσια πορεία του ποταμού μπερδεύει. Όχι δεν πάμε προς την Νέα Ορλεάνη. Παρόλο που την βλέπουμε μπροστά μας στην ουσία είναι πίσω μας.
Αριστερή στροφή.
Η Νέα Ορλεάνη... πίσω μας.
Δεξιά στροφή.
Δύο... φουκαράδες φορτώνουν στο "πουθενά".
Ένα ακόμα terminal περιμένει κάποιο βαπόρι να το πατήσει (φορτώσει) με κάρβουνο.
Βουνά από κάρβουνο.
Άλλο ένα... λιμάνι στο Μισσισσιππή.
Το Δελτα του ποταμού. Τα νερά στο βάθος το αποδεικνύουν.
Το Δελτα του ποταμού.
Το Δελτα του ποταμού.
Το Δελτα του ποταμού.
Το Δελτα του ποταμού.
Το Δελτα του ποταμού.
Το Δελτα του ποταμού.
Το Δελτα του ποταμού.
Στην Pilotown. Εδώ γίνεται η αλλαγή των πλοηγών. Αναλαμβάνει ο πλοηγός του Κόλπου του Μεξικού και βγάζει τα βαπόρια στο πέλαγος.
Αλλαγή του πλοηγού.
Η πιλοτίνα εκτέλεσε την αποστολή της και γυρίζει στη βάση της μέχρι το επόμενο πλοίο που δεν θ' αργήσει.
Ο πιλότος στην κουβέρτα (κατάστρωμα).
Μια έκπληξη! Συνάντηση με το πλοίο ΞΑΝΘΟΣ.
Τελικά ο κόσμος είναι πολύ πολύ μικρός!
Με το ΞΑΝΘΟΣ ταξίδευα μαζί πλάι-πλάι, με άλλο καράβι εγώ, μέσα στο κανάλι του Παναμά. Όσοι με διάβαζαν τότε που περιέγραφα το κανάλι του Παναμά και το πέρασμά του θα το θυμούνται. Ο κόσμος μια σταλίτσα!!!
Γειά σου ρε ΠΑΛΙΟΦΙΛΕ!!!
Πλησιάζοντας στις εκβολές του Μισσισσιππή.
Ο Κόλπος του Μεξικού ανοίγεται μπροστά μας. Πολλά πλοία περιμένουν τη σειρά τους να μπουν στον Μισσισσιππή, ένα ακόμα ποτάμι ΓΙΓΑΣ.

Ο πιλότος λίγα λεπτά αργότερα αποβιβάστηκε και το πλοίο έβαλε πλώρη για το Mobile της Alabama. 

Εκεί θα φορτώσουμε κάρβουνο για τη Βραζιλία.


Συνεχίζεται...

Chrisgio