Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Necochea: The Sea Lions, Video No4



Συνεχίζεται...

Chrisgio

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Necochea: The Sea Lions, Video No3



Συνεχίζεται...

Chrisgio

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Necochea: The Sea Lions, Video No2



Συνεχιζεται...

Chrisgio

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Necochea: The Sea Lions, Video No1


Συνεχίζεται...

Chrisgio

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

The Sea Lions

Ο θάνατος είναι παντού...
... είχε έρθει η σειρά του!
Το καράβι, απέναντι, φορτώνει ακόμα...
... έχουμε χρόνο!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Στη Necochea

Με φόντο τον παλιόκαιρο και στο βάθος η Necochea
Τα Αργεντινέζικα προγράμματα και οι πληροφορίες μιλούσαν για είσοδο στο λιμάνι στις 12, φόρτωση και αναχώρηση στις 14 Ιουλίου.
Άνθρακες ο θησαυρός!
Οι συνεχείς βροχές του χειμωνιάτικου νοτίου ημισφαιρίου, σε συνδυασμό με τις αλλεπάλληλες γενικές αλλά και τοπικές απεργίες, δημιουργούσαν αορίστου χρόνου καθυστέρηση. Όσο για την προβληματική αναμονή μας στο ανοιχτό αγκυροβόλιο, λόγω δυνατών ανέμων και υψηλού κυματισμού, δεν χρειάζεται ειδική αναφορά.
... και στο βάθος... η Necochea
Μπήκαμε τελικά στο λιμάνι στις 25 του… ίδιου μήνα! Η φόρτωση άρχισε την άλλη μέρα το πρωί.

Το πρόγραμμά ότι στις 27 η Αργεντινή θα ήταν για μας παρελθόν είχε λογική. Η πρόγνωση του καιρού των επομένων ημερών ήταν πολύ καλή, οι απεργίες είχαν ξεθυμάνει…! Θα φεύγαμε!

Ο πράκτορας κατά το μεσημέρι ανέβηκε στο πλοίο και τότε σκεφτήκαμε με τον ανθυποπλοίαρχο να του ζητήσουμε να μας πάει να δούμε από κοντά την… «κοινότητα» των Θαλάσσιων Λιονταριών. Τα Sea Lions «φιλοξενούνται» εδώ και πολλά χρόνια στην απέναντι άκρη του λιμανιού, στο λιμενοβραχίονα, κοντά στο τέλος της τεράστιας παραλίας. Το… «φιλοξενούνται» τρόπος του λέγειν. Κατάληψη έχουν κάνει!
Ο βασιλικός αντέχει!
Επίσης πέρυσι τέτοια εποχή ανεβαίνοντας από τη Γη του Πυρός με κατεύθυνση τη Βραζιλία είχα αναφερθεί, περνώντας δίπλα τους, στα νησιάFalklands αλλά και στη Necochea και στο τεραστίων φαραωνικών διαστάσεων μνημείο που κοιτάζει προς τα νησιά και θυμίζει το πόλεμο με την Μεγάλη Βρετανία. Καλό θα ήταν αυτή τη φορά να το φωτογράφιζα.

Με τον πράκτορα πρόθυμο να ικανοποιήσει την επιθυμία μας ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δω τη Nicochea 17 χρόνια μετά από την τελευταία έξοδο στην πόλη. Είχα και τη γυναίκα μου μαζί. Ενδιάμεσα είχα ξανάρθει αλλά οι περιστάσεις δεν επέτρεπαν να τη έξοδο.
«Αθάνατο»... Renault
Πριν μερικά χρόνια έγραφα για το San Nicolas. Δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Πόλη με άριστη ρυμοτομία, τετραγωνισμένη. Βοηθάει και το απέραντο «επίπεδο» της χώρας. Δρόμοι τεράστιοι αλλά μέχρι εκεί. Έξω από το κέντρο μόνο οι κεντρικές αρτηρίες είναι ασφαλτοστρωμένες. Οι παράλληλοι και οι κάθετοι χωματόδρομοι ακόμα. Η σκόνη που σηκώνει η κίνηση των αυτοκινήτων σ’ αυτούς τους δρόμους μοιάζει με το Rally Acropolis σε slow motion, ντουμάνι! Θυμίζουν ασπρόμαυρες κωμωδίες, ταινίες του 60. Η φτώχεια και η ερήμωση αυτοπροσώπως. Εκείνα τα Renault 4L, 14L, 15L κλπ τα θυμάμαι στην Ελλάδα κάπου εκεί γύρω στο 1980 και πιο πίσω.
«Αθάνατο»... Renault 4L
Εδώ ακόμα παλεύουν να μείνουν ζωντανά αφού οι ιδιοκτήτες τους έχουν πάψει προ πολλού να έχουν δυνατότητες αντικατάστασής τους. Εκεί κάπου κοντά στο κέντρο ο πράκτορας σταμάτησε. Είχαμε φτάσει στο γραφείο του. Ευκαιρία για μερικές φωτογραφίες της κοντινής διασταύρωσης, της γειτονιάς. Οι φωτογραφίες δεν δίνουν την πλήρη εικόνα της πόλης αλλά την κρυάδα την παίρνεις!
Να κι ένα άλλο «Αθάνατο»... Ford Escort
Η εικόνα αυτής της χώρας μοιάζει με αυτή της Ελλάδας περασμένων δεκαετιών. Δεν ξέρω για το Buenos Aires, που έχω να το δω από το ’76, αλλά η επαρχία της έχει το μαύρο της το χάλι.

Η μόνη διαφορά με το San Nicolas και τις υπόλοιπες παραποτάμιες πόλεις στο Rio Parana, είναι η αίσθηση ελευθερίας που νοιώθεις αγναντεύοντας τον ωκεανό από τις παραλίες της.
Κι όταν δεν υπάρχει ρευστό τότε το... τρίκυκλο σου δίνει την αίσθηση του αυτοκινήτου
Ένας τύπος βγήκε από το γραφείο του ατζέντη και μα έκανε νόημα να τον ακολουθήσουμε. Τα αγγλικά του YES – NO. Και για να είμαι πιο ακριβής μόνο το YES, γιατί το όχι και στα ισπανικά ΝΟ είναι. Τα δικά μας ισπανικά στο ίδιο επίπεδο, κάτι λίγες λέξεις παραπάνω. Μπήκαμε στο τζιπ και ξεκινήσαμε για τα λιοντάρια.

Εκεί κοντά στην θάλασσα η μορφή της πόλης βελτιώνεται κάπως. Κάποιες κλειστές εγκαταστάσεις δίπλα στην παραλία που περιμένουν το καλοκαίρι του Δεκεμβρίου να ζωντανέψουν, ένα καζίνο, μερικά ξενοδοχεία… Ομορφιές υπάρχουν σίγουρα. Και προοπτικές υπάρχουν. Όπως υπάρχουν και τα γνωστά αίτια που τις φρενάρουν. Διαφθορά, διαφθορά, διαφθορά!
Συνεχίσαμε έξω από τη πόλη σε έναν χωματόδρομο, αμμόδρομο καλύτερα, που οδηγούσε στην παραλία. Από τη μια πλευρά, αυτή της παραλίας, ένα μακρύ βουνό άμμου, μια τεράστια θίνα που έκρυβε τη θάλασσα και με βήμα σημειωτόν κατάτρωγε και κάλυπτε ότι υπήρχε πίσω της, χρόνια τώρα. Μας συνόδευσε για κάνα χιλιόμετρο.

Λίγο παρακάτω είδα απέναντι το καράβι μας όπου συνεχίζονταν η φόρτωση. Ησύχασα! Δεν έφυγε ακόμα είπα μέσα μου και χαμογέλασα. Βρισκόμασταν στην απέναντι πλευρά του λιμανιού.
Τα Sea Lions ήταν πολύ κοντά!
Πενία τέχνας κατεργάζεται
Πενία τέχνας κατεργάζεται
Πενία τέχνας κατεργάζεται
Πενία τέχνας κατεργάζεται
Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τις προθέσεις του σχεδιαστή της πόλης έτσι όπως φαίνεται στη φωτογραφία. Το πρόβλημα είναι ότι εχουν μείνει εκεί.
Με νικοτίνη δυνατή και... άρωμα Ελλάδας
Με νικοτίνη δυνατή και... άρωμα Ελλάδας
Οι σακούλες... ταξιδεύουν
Συνεχίζεται…

Chrisgiο

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Από τη Recalada στη Necochea

Πορεία ανατολική, νοτιοανατολική και αφού ξεμπλέξαμε με την κίνηση και τα αγκυροβολημένα πλοία στις εκβολές του Rio de la Plata βάλαμε πορεία 225 μοίρες στις 02:20 το πρωί της 10ης Ιουλίου. 

Ανοιχτά της πόλης Mar del Plata στις 22:55 της ίδιας μέρα βάλαμε τελική πορεία 241 μοίρες. 

Φτάσαμε στο αγκυροβόλιο της Necochea και φουντάραμε στις 03:00 της 11ης Ιουλίου.

Το καράβι ασφαλίστηκε, οι βάρδιες στη θέση τους. Πήγαμε για ύπνο.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Η κάθοδος...

Μετά το Rosario ακολούθησαν, η Villa Constitucion, το San Nicolas, το Ramallo, το San Pedro, το Zarate. Ακολουθήσαμε τη νότια κοίτη του Rio Parana πριν βγούμε στον Rio de la Plata.

Αντίστροφη πορεία για μια ακόμα φορά. Πολλές φωτογραφίες, πολλά… λόγια… , ίσως παραπάνω απ’ ότι χρειαζόταν που μπορεί και να κούρασαν.

Αφήνοντας πίσω και το Buenos Aires, λίγο παρακάτω στη Zona Comun, κοντά στην πόλη La Plata, στις 05:30 της 9ης Ιουλίου, οι πιλότοι του Rio Parana παραχώρησαν τη θέση τους σ’ αυτούς του Rio de la Plata για το τελευταίο υπό πλοήγηση τμήμα του ποτάμιου ταξιδιού προς τη Recalada.

H Recalada, στη θέση της, μας «υποδέχτηκε» στις 16:55 και 35 λεπτά αργότερα κάναμε πρόσω ολοταχώς (Full Away).

Προορισμός μας μια άλλη μικρή πόλη της Αργεντινής, 398 μίλια νότια. Τα όνομά της Necochea.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Μια ανάμνηση...

Έχω ανεβεί πολλές φορές το ποτάμι. Στις πόλεις όπως το San Lorenzo, η Villa Constitucion, το San Nicolas, το Rosario έχω έρθει και ξαναέρθει.

Το Rosario το έζησα αρκετά, αν θυμάμαι καλά, τον Οκτώβριο του 1976. Ήμουν 20 χρονών. Τότε τα βαπόρια έμπαιναν στα λιμάνια και «ξεχνούσαν» τα φύγουν. Αιτία; Τα εκείνης της εποχής, παλιάς τεχνολογίας, μέσα φόρτο-εκφόρτωσης!
Από τότε μέχρι σήμερα αυτό το κομμάτι του ποταμού το περνούσα πάντα νύχτα. Όταν κάνα δυο-τρεις φορές έδεσα στο Rosario, και αυτό για λίγες ώρες, ήταν επίσης βράδυ.
Είναι παράξενο αλλά είχα να δω αυτή την πόλη όπως φαίνεται στις φωτογραφίες, δηλαδή υπό το φως της μέρας, από τότε! Αυτή τη φορά έστω κι από μακριά την είδα μέρα!

Αφήνοντάς την πίσω, στη νότια άκρη της, ξύπνησαν αναμνήσεις. Είδα την «αρχαία» προβλήτα που πριν 37 χρόνια φιλοξένησε το πρώτο μου βαπόρι για 20-25 μέρες.

Είχαμε έρθει να φορτώσουμε ζάχαρη.
Το φορτίο έρχονταν πάνω στο καράβι σε χάρτινες σακούλες, σαν αυτές του τσιμέντου, γλιστρώντας μέσα στις μαύρες ξύλινες «τσουλήθρες» που προεξείχαν κάτω από την κατασκευή από λαμαρίνα.
Οι εργάτες περίμεναν πάνω από τα ελάχιστα ανοιγμένα καπάκια των αμπαριών (ούτε μισό μέτρο άνοιγμα), έπιαναν τις σακούλες, τις έσχιζαν κι έριχναν το περιεχόμενό τους μέσα.
Πώς να φορτωθούν 5.000 τόνοι ζάχαρη κατ’ αυτό τον τρόπο; Σε πόσο χρόνο; Μα με μεγάλη, πολύ μεγάλη καθυστέρηση!
Οι ξύλινες «τσουλήθρες»
Γνωρίσαμε το Rosario από τη… καλή κι από την… ανάποδη! Κάθε μέρα, κάθε βράδυ, φαΐ συνοδεία… θηλυκών, διασκέδαση και… ποδόσφαιρο. Είδα δύο παιχνίδια της Rosario Central σε λατινοαμερικάνικη ΑΓΡΙΑ ατμόσφαιρα που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ όπως και όλα τα… υπόλοιπα!
Φύγαμε μέσα Νοεμβρίου για το Buenos Aires όπου φορτώσαμε άλλους 5.000 τόνους ζάχαρη σε ίδιο ρυθμό φόρτωσης, πριν φύγουμε για τη Μπιζέρτα της Τυνησίας, εξουθενωμένοι από την κρεπάλη αλλά και με το… ταμείο μείον! Όλα έχουν το κόστος τους!

Τα είχαμε επενδύσει στην μεγαλύτερη «τράπεζα» της Λατινικής Αμερικής που τότε είχε υποκαταστήματα σε όλα τα λιμάνια της. Οι παλιοί ναυτικοί γνωρίζουν το όνομά της, οι νεώτεροι μπορούν να ρωτήσουν τους παλαιότερους. Οι υπόλοιποι ας αφήσουν τη φαντασία τους να καλπάσει! Άλλα χρόνια, άλλες εποχές που δεν πρόκειται να γυρίσουν!


Σύνολο χρόνου φόρτωσης των 10.000 τόνων ζάχαρης περίπου 40+ μέρες!
Πριν 3-4 χρόνια, κάπου στην ανατολική Αυστραλία, φορτώσαμε 55.000 τόνους ζάχαρη σε 17 ώρες!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Κατεβαίνοντας τον Rio Parana - Rosario, Video No3



Συνεχίζεται...

Chrisgio

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Κατεβαίνοντας τον Rio Parana - Rosario, Video No2



Συνεχίζεται...

Chrisgio

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Κατεβαίνοντας τον Rio Parana - Rosario, Video No1



Συνεχίζεται...

Chrisgio

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Αναχώρηση από το San Lorenzo

Αυτή η φωτογραφία έχει κουράσει κι εμένα
Ξημέρωσε η 8η Ιουλίου 2013.

Στις 7 οι πιλότοι επιβιβάστηκαν και στις 7:30 λύσαμε κάβους. Ο πλοηγός λιμένος άρχισε τη διαδικασία στροφής του πλοίου ενώ το ρεύμα του ποταμού μας παρέσυρε αργά-αργά. Δεκατρία λεπτά αργότερα η στροφή είχε ολοκληρωθεί και είχαμε βάλει τη πλώρη στον… κατήφορο.
Ξημερώνει
Ανέλαβαν οι πλοηγοί του Rio Parana. Ο αυτός του λιμανιού είχε τελειώσει τη δουλειά του και μας άφησε. Δώσαμε τα χέρια και ευχηθήκαμε ο ένας τον άλλον «καλή αντάμωση».

Καθώς το χειμωνιάτικο τσουχτερό κρύο του Ιουλίου συνέχιζε να δοκιμάζει τις αντοχές μας, το stand by τελείωσε. Εγώ με έναν από τους πιλότους αφήσαμε το αριστερό φτερό και μπήκαμε στη γέφυρα, οι άλλοι από τη πλώρη, υποπλοίαρχος, λοστρόμος και ναύτες ήρθαν κι αυτοί πρύμα να ζεσταθούν και να πάρουν το πρωινό τους. Ένας έμεινε στην πλώρη για ασφάλεια.

Είχε ξημερώσει για τα καλά!
Ξεκολλήσαμε
Απομακρυνόμαστε
Μπροστά μας μια ακόμα μεγάλη γέφυρα και πίσω της η δεύτερη μεγάλη πόλη της Αργεντινής.

Το ROSARIO!
Έναρξη στροφής πλοίου. Συγχρόνως το ρεύμα μας παρασύρει.
Οι όχθες του Rio Parana
Οι όχθες του Rio Parana
Οι όχθες του Rio Parana
Η στροφή του πλοίου συνεχίζεται
Ο πιλότος λιμένος μέσα στο κρύο πρωινό επί το έργον. Η στροφή συνεχίζεται, το ρεύμα μας παρασύρει, το σημείο πρόσδεσης όλο και πιο μακριά.
Η στροφή του πλοίου συνεχίζεται
Η στροφή του πλοίου συνεχίζεται
Η στροφή του πλοίου συνεχίζεται
Η στροφή του πλοίου συνεχίζεται
Η στροφή του πλοίου συνεχίζεται
Η στροφή του πλοίου συνεχίζεται. Το ρεύμα συνεχίζει να μας παρασέρνει.
Η στροφή του πλοίου συνεχίζεται
Η στροφή του πλοίου συνεχίζεται
Η πλώρη στη κατηφοριά
Οι όχθες του Rio Parana
Οι όχθες του Rio Parana
Οι όχθες του Rio Parana
Οι όχθες του Rio Parana
Η γέφυρα πριν το Rosario
Η γέφυρα και στο βάθος το Rosario
Η περιοχή του Rosario
Το γήπεδο μιας μεγάλης ομάδας της Αργεντινής. Της Rosario Central
To Rosario
To Rosario
To Rosario
To Rosario
To Rosario
To Rosario
To Rosario
Στο βάθος αριστερά παλιές αναμνήσεις
Οι αναμνήσεις... ξαναγυρίζουνε
Συνεχίζεται…

Chrisgiο