Η έξοδος από την Baia de Guanabara και η επιστροφή στην απομόνωση!

Μόλις αγκυροβολίσαμε μας είπαν ότι λίγο μετά τα μεσάνυχτα θα έρχονταν το μικρό πετρελαιοφόρο για την παράδοση των καυσίμων. Δεν τους πίστεψα αλλά αυτή τη φορά το είπαν και το έκαναν!

Αγκυροβολημένοι δίπλα στη γέφυρα

Στις 3 το πρωί είχε δέσει πάνω μας και στις 10 το πρωί είχαμε τελειώσει. Οι 1.250 τόνοι fuel oil είχαν παραληφθεί.

Στις δυόμισι μετά το μεσημέρι ο πιλότος ανέβηκε στο πλοίο. Στις τρεισήμισι είχε τελειώσει το βίρα της άγκυρας και κατευθυνόμασταν προς την έξοδο.

Πορεία προς την έξοδο

Γνωστή η φιγούρα του. Ο κ. J. Lopes αυτοπροσώπως. Καλώς τον «φίλο» μου! Πολύ χαλαρός αυτή τη φορά. Σαν να μου έλεγε: «περασμένα ξεχασμένα».

Χαιρετηθήκαμε και τον ρώτησα με δόση χιούμορ και ψεύτικη απορία:

«Τι ήρθες να κάνεις; Την προηγούμενη φορά τσάμπα έκανες το κόπο»! Δεν απάντησε!

Φαντάζομαι ότι σκεφτόταν και αναρωτιόταν, τι μπορεί εγώ να σκεφτόμουν!

Ακολουθώντας το πολεμικό στην πορεία προς την έξοδο. Στο βάθος το Santa Cruz

Τον είδα όμως να είναι έτοιμος να πιει το πικρό ποτήρι μέχρι το τέλος, το είχε πάρει απόφαση. Είχα το πάνω χέρι, το ήξερε.

Θα μπορούσα να τον πάρω μαζί μου πολύ πιο έξω από τον πλοηγικό σταθμό. Εγώ αποφάσιζα πότε θα έφευγε.

Αφού έσμιξα τα φρύδια μου για να δείχνω θυμωμένος τον ρώτησα:

«Σε ποιο σημείο έχεις σκοπό να φύγεις»;

«Όπου θέλεις εσύ κάπτεν» μου απάντησε χωρίς καθυστέρηση.

Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που θα συμβεί αυτό δυστυχώς. Οι καπεταναίοι πολλές φορές είναι έρμαια του καθένα μαλάκα, κι αυτός ήταν ένας τέτοιος. Με σφυγμούς αυξημένους και την καρδιά να πετάξει έξω από το στήθος αντιμετωπίζω σχεδόν όλες τις προσεγγίσεις λιμένων εκτός Βόρειας Ευρώπης, Αμερικής, Καναδά, Αυστραλίας, Ιαπωνίας.

Πήραμε από πίσω το πολεμικό που μας απαγόρεψε να το προσπεράσουμε και σιγά-σιγά βγήκαμε από την Baia de Guanabara.

Το Santa Cruz. Σίγουρα θα έχει κι αυτό την ιστορία του την οποία αγνοώ

Φτάνοντας στον πλοηγικό σταθμό γύρισε και με κοίταξε.

«Τι συμβαίνει»; Του είπα.

Χαμογέλασε ξανά και κοίταξε μπροστά. 1-2 λεπτά αργότερα με ξανακοίταξε.

«Μπορείς να φύγεις» του είπα.

Έφυγε!

Περνώντας δίπλα από την βραχονησίδα Redonda

Συνεχίσαμε μόνοι μας και περνώντας ανάμεσα στα δύο νησάκια της ράδας του Ρίο, Rasa και Redonda απέναντι από την Copacabana, ανοιχτήκαμε για ακόμα μια φορά και φουντάραμε, στην «απομόνωση», για μερικές μέρες μέσα στο ηλιοβασίλεμα της 17ης Οκτωβρίου.

Στο δρόμο προς τη νεα απομόνωση

Είχαμε να τελειώσουμε τον καθαρισμό των αμπαριών που είχαμε διακόψει με την προσέγγισή μας στο Ρίο.

Συνεχίζεται…

Chrisgio