Επιστροφή στην Copacabana

Στις 25 Οκτωβρίου είχαμε τελειώσει με τον καθαρισμό των αμπαριών και στις 12 το μεσημέρι είχαμε φουντάρει για ακόμα μια φορά ανοιχτά της Copacabana.

Ότι είχε προηγηθεί όσον αφορά το επόμενο ταξίδι, «άνθρακες ο θησαυρός».

Σήμερα κλείσαμε ένα μήνα αναμονή στα αγκυροβόλια της Βραζιλίας από την ημέρα αναχώρησης από το Itaguai.

Το πόσο θα κρατήσει κανένας μας δεν μπορεί να το μαντέψει.

*****

Στην ερώτηση-απορία γιατί αγκυροβολούμε μακριά από τις στεριές και μετά ξαναγυρνάμε πίσω και πάλι τα ίδια, η απάντηση είναι απλή.

Απαγορεύεται να πετάς βρωμιές στη θάλασσα σε απόσταση μικρότερη των 12 μιλίων, και μάλιστα να είσαι εν πλω και όχι αγκυροβολημένος, από την κοντινότερη στεριά.

Εδώ μας επέτρεψαν να κάνουμε αυτή τη δουλειά σταματημένοι. Έπρεπε λοιπόν τα υπολείμματα του κάρβουνου να απορριφθούν στο πέλαγος.

Διεθνείς κανονισμοί σαφείς και αυστηροί και οι ποινές σε πλοία και πληρώματα βαριές σε περίπτωση παράβασης. Μέχρι και φυλακή.

Θα μου πει κάποιος «τα σκουπίδια στην Guanabara πάνε κι έρχονται».

Έτερον εκάτερον. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.

Είπαμε, εδώ είναι Λατινική Αμερική, Βραζιλία, Αργεντινή κλπ, όπως λέμε Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Αφρική γενικώς κλπ.

*****

Ήρθε η 28η Οκτωβρίου, τελείωσε και ο δέκατος μήνας του χρόνου.

Μπήκαμε στον Νοέμβριο και στις 3 έκλεισα τα 56 μου.

Γενέθλια παρέα με τη μοναξιά!

Η ζωή νερό!

Μέσα μου νοιώθω ακόμα παιδί. Ευτυχώς!

Μεγαλύτερος εχθρός μου ο καθρέφτης!

Δεν μπορεί; Δεν θέλει; Πάντως δεν κρύβει τίποτα. Δεν φοβάται κανέναν. Δεν κολακεύει κανέναν. Δεν εξαγοράζεται.

Σκληρός με την πραγματικότητα, με το χρόνο, αλλά και τίμιος.

«Γέρασες» σου λέει ξερά, άγαρμπα και σε προσγειώνει.

Σύγκρουση μετωπική με το σήμερα!

*****

Συνεχίζεται…

Chrisgio