Τρίτη 30 Απριλίου 2013

To «ταξίδι» από το πλοίο στη Marina του Cascais

Η βάρκα έφτασε στις 3 το απόγευμα της 21ης Δεκεμβρίου. Στην ώρα της!

*******

Όλες αυτές τις μέρες, με το πλοίο τόσο κοντά στην ακτή, η ψηφιακή τηλεόραση έδινε εικόνες από την Πορτογαλική ζωή και επικαιρότητα. Δεν καταλάβαινα τη γλώσσα αλλά η μη κατανόησή της δεν με εμπόδιζε να θυμάμαι και να συμφωνώ με το «μία εικόνα χίλιες λέξεις».
Από το πρωί ως το βράδυ τα σήματα του Ευρώ και του Δολαρίου, η Πορτογαλική σημαία ντουέτο με αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Στρασβούργο, το Βερολίνο, η Βρυξέλλες, ο Όλι Ρεν, ο Μπαρόζο, ο Σόϊμπλε, η Μέρκελ έκαναν παρέλαση.
Στα «πρωινάδικα» τα μαρκούτσια ζητούσαν και έπαιρναν δηλώσεις απλών ανθρώπων που έβγαζαν το θυμό τους. Απόδειξη ότι μάλλον για τα οικονομικά τους προβλήματα μιλούσαν.
Πολιτικοί συζητούσαν, είναι γεγονός, με ευπρέπεια. Το έχω ξαναγράψει ότι τουλάχιστον ο πολιτικός πολιτισμός παράγεται οπουδήποτε στον κόσμο αλλά όχι πια στην Ελλάδα.
Είδα παπάδες να μαζεύουν σακούλες με τρόφιμα για άστεγους, νεόπτωχους, άνεργους!...
Νόμιζα ότι έβλεπα Ελληνική τηλεόραση που μιλούσε Πορτογαλικά.
Αυτό που απέμενε σε μένα ήταν να πάρω μια σύντομη και ιδίοις όμμασι εικόνα της Πορτογαλίας κατά την πορεία μου προς το Αεροδρόμιο της Λισσαβώνας. Δεν θα ήταν ούτε ολοκληρωμένη ούτε αντικειμενική. Απλές εντυπώσεις!

*******

Το swell είχε ελαφρώς ηρεμήσει. Ο κίνδυνος όμως που μας περίμενε στην αποβίβαση συνέχιζε να είναι μεγάλος. Όμως τα καταφέραμε κι εγώ κι ο Αος Μηχανικός. Έστω και με δυσκολία βρεθήκαμε στη βάρκα. Οι αποσκευές μας κατέβηκαν γρήγορα κι αυτές, ομολογώ ασφαλέστερα από μας.

Η βάρκα ξεκίνησε το μικρό ταξίδι της προς το Cascais. Καθώς απομακρύνονταν από τον «γίγαντα» σηκώσαμε το ένα χέρι μας, αφού με το άλλο κρατιόμασταν μη πέσουμε, και χαιρετίσαμε του φίλους ναυτικούς που θα συνέχιζαν να δουλεύουν στο πλοίο. Σήκωσαν κι αυτοί τα χέρια τους και ανταπέδωσαν φωνάζοντας κάποιες λέξεις. Η απόσταση που ήδη είχαμε δεν μας επέτρεπε να καταλάβουμε τι έλεγαν.

Κάθε φορά που ξεμπαρκάρω συγκινούμαι. Κομμάτια της ζωής μου έχουν συνδεθεί με τα πλοία που υπηρέτησα.
Πίσω από τα γυαλιά μου κύλισαν δύο δάκρυα που ο κρύος αέρας φρόντισε να τα εξαφανίσει.

Το swell είχε άλλη αίσθηση μέσα από τη βάρκα! Yπερβολικά μεγάλο! Το πλεούμενο με την υψηλής ιπποδύναμης μηχανή πάλευε μαζί του αξιοπρεπώς ανάμεσα σε θαλάσσια βουνά, «βουβά» κύματα. Η Πορτογαλική ακτή όλο και μας πλησίαζε την ώρα που το μέχρι σήμερα πλωτό σπίτι μου γίνονταν παρελθόν, αναμνήσεις. Στο μέσον της διαδρομής ανάμεσα στα βουνά και τις κοιλάδες του ωκεανού τα χάναμε και τα δύο.

Φτάσαμε στη Marina του Cascais 20 λεπτά αργότερα. Μπαίναμε πάλι στον κόσμο των ανθρώπων. Αυτή τη φορά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν ήταν άλλη μια έξοδος σε κάποιο λιμάνι. Στα σπίτια μας επιστρέφαμε.

Άνδρες της ακτοφυλακής μας βοήθησαν να βγούμε στη στεριά εμείς και τα μπαγάζια μας. Σαν πολίτες της Ευρώπης περάσαμε έναν τυπικό οπτικό έλεγχο των διαβατηρίων μας αφού επρόκειτο για είσοδο σε μια ξένη χώρα.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Η Άνοιξη είναι εδώ!

Την Παρασκευή το πρωί κάναμε με τη γυναίκα μου ένα ταξίδι στην Αθήνα με επιστροφή στο Βόλο αργά το βράδυ.

Ξεκινήσαμε στις 7 το πρωί και με το cruise control στα 110 χλμ/ώρα απολαύσαμε τη διαδρομή με πολλές σταθμεύσεις στα parking του αυτοκινητόδρομου καθώς και στα Καμένα Βούρλα για καφέ.
Σε όλη τη διαδρομή και κυρίως στα σημεία στάθμευσης τα έντονα αρώματα της φύσης μας άγγιζαν προσπαθώντας να μας πείσουν ότι η Άνοιξη είναι εδώ!
Και είχαν δίκιο.
Μου θύμιζαν τα… βολιώτικα αρώματα στο σούρουπο των τελευταίων ημερών που χέρι-χέρι με το ταίρι μου περπατούσαμε στην πόλη μας προσπαθώντας να ξεχωρίσουμε τις μυρωδιές.
Συνήθως ξεμπαρκάρω το Χειμώνα κι έτσι τις υπόλοιπες εποχές του χρόνου έχω χρόνια να τις ζήσω στην Ελλάδα.

Το μόνο που ακούω τακτικά είναι ότι ΑΛΛΑΞΑΝ ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ, ότι έχουν γίνει δύο. Χειμώνας και  Καλοκαίρι!
Διαφωνώ!
Αυτοί που λένε αυτές τις ανοησίες είναι οι άνθρωποι των πόλεων, όπου η αλλαγή της φύσης συνδέεται άμεσα με τους στενούς δρόμους, τις πολυκατοικίες και τα… δείγματα ουρανού εδώ κι εκεί, με την αυξομείωση της θερμοκρασίας και την βροχή.
Βρέχει το Πάσχα; Ο Χειμώνας βασιλεύει!
Συμβαίνει το αντίθετο; Το καλοκαίρι είναι εδώ!

Φέτος που με βρήκε η Άνοιξη ξέμπαρκο την χαίρομαι και παρατηρώ ότι ακόμα ζει και βασιλεύει, στην ΩΡΑ της και στον ΤΟΠΟ της.
Στην εξοχή!
Ακόμα και δίπλα μας στο δρόμο προς την Αθήνα μας συντρόφευαν ανοιξιάτικες ομορφιές που οι φωτογραφίες που ακολουθούν τις αιχμαλώτισαν.

Chrisgio

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Η Αγία Υπομονή!

Στις 21 Δεκεμβρίου το πρωί είχα παραδώσει, δεν ήμουν πια ο πλοίαρχος του πλοίου.
Ήμουν κοντά 10 μήνες! Ακόμα μια φορά αναρωτήθηκα: «Πότε πέρασαν; Νεράκι

Είχα χαλαρώσει για τα καλά μου και αναμένοντας την ώρα έναρξης του ταξιδιού της επιστροφής στη πατρίδα ετοίμαζα τη βαλίτσα μου. Όπως πάντα ελαφρότερη από τότε που είχα έρθει την 1η Μαρτίου του ίδιου χρόνου. Έλειπαν τα παλιά άχρηστα ρούχα και παπούτσια, ότι περίσσεψε από σαμπουάν, αφρόλουτρο, ξυραφάκια και αφρός ξυρίσματος, οδοντόβουρτσες και οδοντόκρεμες, σαπούνι!

Δεν αγοράζω τίποτα στα λιμάνια!

Έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές που ναυτικοί ξεμπάρκαραν με ολόκληρα… μπαούλα γεμάτα στερεοφωνικά και τηλεοράσεις από την Ιαπωνία, τζίν Levis και παπούτσια Timberland από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μετάξια και βασιλικό πολτό από την Κίνα, κρύσταλλα από την ανατολική Ευρώπη, διακοσμητικά πιάτα με πεταλούδες από τη Βραζιλία, γλυπτά από έβενο και ελεφαντόδοντο από την Αφρική, κασμήρια από την Αγγλία…
Ακόμα πιο παλιά σε εποχές που δεν πρόλαβα, κουβαλούσαν και πράγματα που έκλεβαν από τα αμπάρια των τζενεραλάδικων πλοίων.
Άλλες εποχές, για άλλους, διαφορετικούς ανθρώπους!

Τα είχα μαζέψει όλα και έκανα έναν τελευταίο έλεγχο μην έχω ξεχάσει κάτι.

Το μάτι μου έπεσε στην μικρή εικόνα της Παναγίας που ο προηγούμενος καπετάνιος είχε σφηνώσει στην ξύλινη κορνίζα του καθρέφτη της κρεβατοκάμαρας και μια έκπληξη με περίμενε.

Δέκα μήνες στο καράβι και δεν είχα αντιληφθεί ότι η εικόνα δεν ήταν της Παναγίας αλλά της ΑΓΙΑΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ! Δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοιος άγιος! Και μάλιστα να ταίριαζε τόσο πολύ στο επάγγελμα! Ποιος άλλος θα μπορούσε να δώσει κουράγιο και δύναμη στον ναυτικό από την Αγία Υπομονή; Κανένας!
Πήρα την εικόνα στα χέρια μου. Την γύρισα από την πίσω πλευρά και διάβασα:

Ιερά Σκήτη Αγίων Πατέρων, των εν Χίω.
Προβάτειο Όρος, 82100 Χίος
Τηλ. 2271079390

Μέχρι και τηλέφωνο έχει η Αγία Υπομονή! Δεν ξέρω αν, από τότε που τυπώθηκε η εικόνα, έχει αποκτήσει και iPhone. Η τεχνολογία έχει διεισδύσει παντού! Μαζί της η εκμετάλλευση του κόσμου με κάθε τρόπο και τίμημα συνεχίζεται!

Ο κατατρεγμένος, ο φτωχός, ο άρρωστος, ο πονεμένος, ο δυστυχής, ο ολομόναχος, ο… ναυτικός, τα εύκολα θύματα! Ζητούν βοήθεια, ελπίδα, στήριξη, συμπόνια, συντροφιά και κάποιοι είναι σε θέση όλα αυτά να τα «προσφέρουν»!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Στη ράδα του Cascais με θέα το Estoril

Ο καιρός το πρωί της 15ης Δεκεμβρίου έβαινε συνεχώς βελτιούμενος. Το μεσημέρι σταθεροποιήθηκε στη ιδανική του δύναμη. Σ' αυτή που επιθυμούσαμε.

Η βροχή είχε σταματήσει, η ομίχλη άφαντος! Ένας δυτικός-βορειοδυτικός άνεμος 4-5 μποφόρ μας κρατούσε όρτσα (κόντρα) και στο επίσης βορειοδυτικό swell (αποθαλασσιά) και επιδρούσε ευεργετικά στο πλοίο αλλά κυρίως σε μας. Αν δεν υπήρχε, το swell θα είχε διπλαρώσει το καράβι, το μπότζι (ο διατοιχισμός) θα κυριαρχούσε και η ζωή μας θα είχε γίνει μαρτύριο.

Είναι οξύμωρο να παρακαλάς να μην ηρεμήσει η θάλασσα αλλά ορισμένες φορές δείχνει να είναι λογικό, πρακτικό, προτιμότερο.

Καθώς το βαπόρι κοιτούσε τον Ωκεανό, «νοσταλγώντας» την Αμερική, από δεξιά ξεπρόβαλε ανάμεσα στον γκρίζο ουρανό και την ιδίου χρώματος θάλασσα που συνέχιζε να μαστιγώνει αφρισμένη την βραχώδη πορτογαλική ακτή, η ευρύτερη περιοχή του Cascais και το φημισμένο Estoril. Κλασσικό παράλιο τοπίο της δυτικής και βόρειας Ιβηρικής χερσονήσου.

Είχα ηρεμήσει αρκετά.
Μια ζωή κοντά 10 μηνών σ’ αυτό το καράβι γεμάτη ταξίδια, αναμονές στα αγκυροβόλια της Βραζιλίας και ένας πλήρης γύρος του κόσμου, είχε τελειώσει την ώρα της πόντισης της άγκυρας το απόγευμα της 14ης Δεκεμβρίου.
Μια ακόμα επιτυχημένη θητεία θα τελείωνε τις επόμενες μέρες.
Ο αντικαταστάτης μου ήταν έτοιμος, περίμενε!

*****

Σ’ αυτό το ανταγωνιστικό επάγγελμα, που καμιά σχέση δεν έχει με αυτό του έλληνα δημόσιου υπάλληλου, κρίνεσαι κάθε μέρα κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο.
Όταν κάπου κάνεις λάθος στον άγριο αλλά συνήθως δίκαιο ναυτιλιακό (ιδιωτικό) τομέα δεν υπάρχουν πειθαρχικά συμβούλια για να σε προστατεύσουν.
Να κάνουν τα στραβά μάτια!

ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ!
ΦΕΥΓΕΙΣ!
ΤΕΛΟΣ!
Η γη φεύγει κάτω από τα πόδια σου και… πας γι’ άλλα!
Ψάχνεις για δουλειά σαν την πρώτη σου μέρα στο επάγγελμα!

Λυπάμαι και στεναχωριέμαι για το 1.500.000 ανέργους του ιδιωτικού τομέα στον οποίο ανήκω.
Στη θέση τους, σε εποχές ναυτιλιακής κρίσης, έχω βρεθεί κι εγώ και ήμουν, όπως κι αυτοί σήμερα, ΜΟΝΟΣ.
Κανένας δεν νοιάστηκε για μένα αλλά και δεν το επεδίωξα. Δεν ζήτησα βοήθεια.
Πάλεψα και βρήκα ξανά το δρόμο μου. Σηκώθηκα και συνέχισα!

Αντιθέτως δεν δίνω δεκάρα για τους δημόσιους υπαλλήλους, χωρίς περισσότερα σχόλια!

*****

Όλα θα έβαιναν καλώς αν δεν είχαμε την πληροφόρηση ότι η είσοδος στο λιμάνι της Λισσαβώνας αναβάλλεται επ’ αόριστον.
Ο λόγος; Η πορτογαλική οικονομική κρίση! Οι γενικές απεργίες στη χώρα που είχαν ξεκινήσει παραμονές των εορτών με άγνωστη την ημερομηνία λήξεως.
Η προγραμματισμένη έναρξη εκφόρτωσης για την επομένη, 16 Δεκεμβρίου, αναβλήθηκε κατά ένα μήνα, για μετά τις γιορτές, με εκτιμώμενη μέρα αναχώρησης του πλοίου το τέλος Ιανουαρίου. Για ένα μήνα θα έπρεπε να μείνουμε στο ίδιο σημείο! Οι ράδες της Βραζιλίας ξαναζωντάνεψαν!
Με τη σκέψη ότι κάθε μέρα που περνάει ο χειμώνας θα γινόταν πιο σκληρός, οι δύσκολες μέρες που μας περίμεναν στο επικίνδυνο και αναξιόπιστο αγκυροβόλιο του Cascais φάνταζαν πολλές!

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Με λαχτάρα περίμενα μετά από τόσους μήνες τα Χριστούγεννα να τα περάσω σπίτι μου. Από την εταιρία μάθαμε ότι θα φεύγαμε πριν από τις γιορτές από το αγκυροβόλιο, κατανοώντας μας.

Μπορεί όμως για τον γίγαντα των 80.000 τόνων οι επικρατούσες καιρικές συνθήκες να μην σήμαιναν τίποτα, για τον απλό άνθρωπο όμως το να αντιμετωπίσεις swell των 4-5 μέτρων είναι σωστός εφιάλτης. Και μόνο να σκεφτείς ότι για να φύγεις από το πλοίο πρέπει να κρεμαστείς σε ανεμόσκαλα πριν να επιβιβαστείς σε βάρκα που ανεβοκατεβαίνει στην πλευρά του πλοίου τόσα μέτρα φτάνει. Χρειάζεται συντονισμός, κρύο αίμα, θάρρος, «άγνοια κινδύνου», παλαβομάρα αλλά και εμπειρία που θέλοντας και μη υπάρχει μετά από τόσα χρόνια για να μπορέσεις να δραπετεύσεις με επιτυχία από τέτοια κατάσταση. «Επικίνδυνες Αποστολές!».

Ωστόσο το σπίτι μου ήταν στο μυαλό μου. Η γυναίκα μου τα παιδιά μου! Ανυπομονούσα να ξεμπαρκάρω!

Έπρεπε να το τολμήσουμε κι εγώ και ο Αος Μηχανικός που θα έφευγε μαζί μου. Οι αντικαταστάτες μας αναμένονταν να φτάσουν στις 20 του μηνός και εμείς να αναχωρήσουμε στις 21 το απόγευμα. 

Τις επόμενες μέρες τις περάσαμε παρακολουθώντας τα δελτία καιρού. Τις προγνώσεις για τις συγκεκριμένες ημερομηνίες. Ήταν καλές κι αυτό ανέβαζε το ηθικό μας και την πίστη μας ότι τα Χριστούγεννα δεν θα ήμασταν μόνοι!

Θα κατάφερναν οι καινούριοι να ανέβουν στο καράβι;
Αν αυτό γινόταν θα έμπαινε στη μέση κι ο εγωισμός!
Αφού αυτοί, γιατί όχι κι εμείς;

Ο καιρός συνέχιζε τις επόμενες μέρες να βελτιώνεται. Άνεμος και swell μείωναν διακριτικά τη δύναμή τους χωρίς να μας απαλλάσσουν τελείως από την παρουσία τους, ειδικά το δεύτερο! Ο καιρός μας έκανε το χατίρι!

Οι νέοι, πλοίαρχος και Αος μηχανικός, επιβιβάστηκαν με δυσκολία αλλά και ασφάλεια στο πλοίο το πρωί 20ης Δεκεμβρίου. Είχαμε μπροστά μας 28 ώρες για την παράδοση-παραλαβή του πλοίου!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Η άφιξη στο αγκυροβόλιο του Cascais (Λισσαβώνα)

Νωρίς το πρωί της 14ης Δεκεμβρίου ο πρώτος χάρτης που περιείχε τη Λισσαβώνα βγήκε στο chart room, με τα παράλια της Ιβηρικής χερσονήσου από το Γιβραλτάρ μέχρι λίγο πιο πάνω από την πρωτεύουσα της Πορτογαλίας και φυσικά το απαραίτητο κομμάτι του Ατλαντικού.
Αλλιώς τι στο καλό ναυτικός χάρτης θα ήταν!
Η κίνηση όλο και πύκνωνε με καράβια από και προς όλες τις κατευθύνσεις. Γιβραλτάρ, Βόρεια και Νότια Αμερική, Δυτική Αφρική, Βόρεια Ευρώπη σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς οριζοντίως, καθέτως και αντιθέτως που μπορείς να πετύχεις με τα παραπάνω ονόματα και με ότι αυτά περιλαμβάνουν. Διασταυρούμενα, αντιπλέοντα, αργά, γρήγορα, μεγάλα και μικρά βαπόρια κάθε είδους. Φορτηγά, Τάνκερς, Κοντέινερς…

Ο καιρός είχε αλλάξει. Το γκρίζο χρώμα των προηγούμενων ημερών είχε κάνει προόδους προς το… σκοτεινότερο. Ο ήλιος απών. Ο άνεμος στα 8 μποφόρ, ο κυματισμός σε μία αργή συνεχή αύξηση, βροχή, κρύο. Προσπαθούσε να δυσκολέψει την άφιξή μας.

Μια μουσική σύνθεση της φύσης στο ρεφρέν της, που ετοιμαζόταν για ένα εντυπωσιακό, δύσκολο φινάλε στο αγκυροβόλιο της Λισσαβώνας.

Οι παράκτιες ναυτιλιακές συσκευές VHF και NAVTEX ζωντάνεψαν με ήχο και εκτυπώσεις αντίστοιχα.
Το μεσημέρι η κίνηση και η προσοχή μας εστιάστηκε στον παράκτιο δρόμο ανοιχτά της Πορτογαλίας και της Ισπανίας με τα πλοία που κινούνταν από την Μάγχη και τον Βισκαϊκό κόλπο προς το Γιβραλτάρ και το αντίθετο.
Στρίψαμε δεξιά κάθετα σ’ αυτό το κυκλοφοριακό ρεύμα σε μία χρονική στιγμή που τα άλλα πλοία ήταν μακριά μας με τη λογική να βρεθούμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε στην εσωτερική πλευρά αυτής της θαλάσσιας οδού. Μία ώρα αργότερα ήμασταν μόνοι μας και σε απόσταση 4-5 μιλίων από την ακτή. Στρίψαμε πάλι αριστερά προς το αγκυροβόλιο.
Ο καιρός το βιολί του! Άσχημος! Και θα εξακολουθούσε να είναι έτσι για τις επόμενες 15-20 ώρες. Αυτό έλεγαν τα δελτία καιρού που λαμβάναμε.

Λίγο πιο πάνω ένα Κινέζικο πλοίο μας έκανε να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Κινέζοι! Οι πιο επικίνδυνοι ναυτικοί όσον αφορά την γνώση της ναυτικής εργασίας στα νερά όλου του κόσμου. Ήρθαμε με δυσκολία σε επικοινωνία μαζί τους αφού τα αγγλικά τους περιορίζονται στο να μετράνε από το 1 έως το 10! Χώρια που αντί για το γράμμα ρο χρησιμοποιούν το λάμδα. Βαβέλ!
Είχε φύγει από το αγκυροβόλιο της Λισσαβώνας γιατί θεωρούσε ότι η άγκυρά του δεν θα μπορούσε να τον κρατήσει και υπήρχε κίνδυνος να βρεθεί στα πορτογαλικά βράχια. Μια απόφαση που είχε λογική! Είχε αποφασίσει να κάνει βόλτες σε μια πορεία βορρά-νότου-βορρά κοντά στις ακτές.

Άρχισα να το σκέφτομαι, αλλά... κακός καιρός, βροχή, κυματισμός, άνεμος, ομίχλη, αυξημένη θαλάσσια κυκλοφορία, κίνδυνοι σύγκρουσης!
Πολλοί κίνδυνοι μαζεμένοι σε τέτοιο επίπεδο που κατά τη γνώμη μου δεν διαφοροποιούσαν κατά πολύ από την επιλογή μιας προσεκτικής και υπό συνεχή παρακολούθηση αγκυροβολίας.
Αποφάσισα να το κάνω, να φουντάρω!
Φτάσαμε στο αγκυροβόλιο νωρίς το απόγευμα και αγκυροβολήσαμε όσο ήταν δυνατόν πιο μακριά από τις ακτές, σε απόσταση περίπου 2 μιλίων νοτιοδυτικά και λίγο έξω από τα όρια του μικρού αγκυροβόλιου μετά από άδεια που πήραμε από το port control.
Με το πέρας της αγκυροβολίας οι πρώτες παρατηρήσεις της θέσης του πλοίου έδειχναν ότι η άγκυρα είχε «αρπάξει» για τα καλά το βυθό. Το καράβι γύρισε πάνω στο καιρό κοιτώντας κατάματα τον τον δυνατό δυτικό άνεμο.

Όλα είχαν πάει καλά, ενώ οι πρώτες πληροφορίες για την είσοδό μας στο λιμάνι ήταν για τις 16 του μηνός!

Οι βάρδιες σε γέφυρα και μηχανή παρέμειναν σε πλήρη ετοιμότητα επ’ αόριστον. Τη διάλυση των φυλακών θα μας υποδείκνυε τις επόμενες ώρες ή ακόμα και μέρες ο ίδιος ο καιρός.
Όμως το αγκυροβόλιο έδειχνε προς το παρόν καλύτερο από το πέλαγος.

Ξενυχτήσαμε και με το χάραμα της νέας μέρας ο καιρός άρχιζε να βελτιώνεται. Οι μετεωρολογικές προγνώσεις είχαν κάνει «διάνα»!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Το διαμέρισμα του πλοιάρχου

Γενική άποψη από την είσοδο
Μετά τη γέφυρα σειρά έχει το «διαμέρισμα» που ζει και εργάζεται ο πλοίαρχος ενός σύγχρονου φορτηγού πλοίου.
Ακριβώς κάτω από τη γέφυρα και στη δεξιά πλευρά του πλοίου βρίσκεται το γραφείο και ο προσωπικός του χώρος. Εκεί περνάει τον περισσότερο χρόνο του αν δεν βρίσκεται στη γέφυρα.

Ο καπετάνιος δεν έχει ωράριο εργασίας.

Όταν το πλοίο βρίσκεται εξωφρενικά μακριά από τον φυσιολογικό κόσμο, δηλαδή κάπου ανοιχτά της Χαβάης, των Κιριμπάτι, των Μαριάνων, γύρω από την I.D.L. (International Date Line) με μεγάλη διαφορά ώρας, που μπορεί να φτάνει και τις 12 ώρες, ακόμα-ακόμα και ημερομηνίας, είναι υποχρεωμένος πολλές φορές να δουλεύει μέσα στη νύχτα.
Το σαλόνι
Τότε που στα μεγάλα ναυτιλιακά κέντρα της Ευρώπης, της Αμερικής, της Ασίας, σαν το Λονδίνο, τον Πειραιά, τη Νέα Υόρκη, το Τόκυο, τη Σιγκαπούρη, την Κίνα, την Ελβετία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αυστραλία είναι πρωί, μεσημέρι, απόγευμα.
Τότε που όσοι έχουν σχέση με το πλοίο θέλουν να έρθουν σε επαφή μαζί του. Και τελευταία η κρίση τους έχει κάνει περισσότερο ανήσυχους. Θέλουν να είναι σίγουροι ότι όλα πάνε καλά. Μέρα νύχτα και χωρίς να σκέφτονται ότι εσύ κοιμάσαι σηκώνουν και σχηματίζουν στο καντράν το τηλεφωνικό αριθμό του καραβιού. 
Τότε που, για παράδειγμα, το Βραζιλιάνικο λιμάνι φόρτωσης, το Κινέζικο λιμάνι εκφόρτωσης, οι ιδιοκτήτες από τον Πειραιά και οι ναυλωτές από το Λονδίνο θέλουν να επικοινωνήσουν με ποιον άλλον; Τον πλοίαρχο!

Υπάρχουν μέρες ολόκληρες εκεί στο «πουθενά» που δεν μπορείς ούτε να κοιμηθείς, αφού με το ξημέρωμα ένας άλλος κόσμος ξυπνάει. Αυτός του πλοίου που πρέπει, και τότε, να είσαι παρών.
Περιοχές του κόσμου όπου η λογική, όπως την αντιλαμβάνεται ένας φυσιολογικός άνθρωπος, δεν φαίνεται να «λειτουργεί».
Από άλλη γωνία. Στο βάθος η πόρτα που οδηγεί στην κρεβατοκάμαρα
Αυτός ήταν ο χώρος μου στο συγκεκριμένο καράβι. Ήταν το σπίτι μου για κάτι λιγότερο από 10 μήνες. Από την 1η Μαρτίου 2012 μέχρι τις 13 Δεκεμβρίου 2012 λίγο πριν την Λισσαβώνα, το λιμάνι της επιστροφής μου στην πατρίδα!
Πολύς καιρός! Εύκολο να το λες πολύ δύσκολο να το κάνεις! Κοντά ένας χρόνος χωρίς φυσιολογική ζωή.

Μοναξιά, μοναξιά, μοναξιά! Πολλές φορές και χωρίς μιλιά. Η εικόνες της έρημης καμπίνας δεν είναι μόνο λόγω της φωτογράφησης. Τις περισσότερες φορές είναι η καθημερινή πραγματικότητα. Οι ναυτικοί πια εφοδιασμένοι με laptops, DVD προτιμούν σε μεγάλο ποσοστό το… «μόνος»!

Με τις αναμνήσεις, το παρελθόν να έρχεται και να ξανάρχεται, να σε ενοχλεί, να σε τσιγκλάει αφού παρόν δεν υπάρχει.
Η μορφές των παιδιών και της συντρόφου να σε πλημμυρίζουν κι αυτές από το παρελθόν. Στο παρόν απλώς φαντάζεσαι πως μπορεί να είναι σήμερα η μορφή τους.
Αναρωτιέσαι! Μεγάλωσαν; Ψήλωσαν; Γέρασε;
Το γραφείο
Τα τελευταία χρόνια νάναι καλά το SKYPE, που στα λιμάνια με σήμα συνήθως από μέτριο έως κακό, μας φέρνει κατά κάποιο τρόπο κοντά και μετριάζει την απουσία τους, όσο η κρύα οθόνη του υπολογιστή μπορεί να αναπληρώσει την αίσθηση της αφής, της όσφρησης, να νοιώσεις το άγγιγμά τους να τους «αναπνεύσεις».
Να έχεις τη δυνατότητα κλείνοντας τα μάτια να πεις. Αυτοί που είναι πλάι μου είναι η γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Να νοιώθεις ότι δεν βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά αλλά στο διπλανό δωμάτιο. Άλλο να το λες κι άλλο να το ζεις!
Μόνος για 10 συνεχόμενους μήνες και με το γήρας να πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να νοιώθεις ότι δεν σου μένει αρκετός καιρός για να τους χορτάσεις! Αφού πριν καλά-καλά ξεμπαρκάρεις μερικούς μήνες αργότερα μια άλλη πλωτή φυλακή σε περιμένει, όσο σύγχρονη κι αν είναι και καλύπτει όλες τις υπόλοιπες ανθρώπινες ανάγκες σου.
Η κοινωνικότητα, η ευαισθησία ψυχής, η πατρότητα, η αγάπη, ο έρωτας, σ’ αυτό το παρά φύση επάγγελμα είναι μειονεκτήματα. Η μοναξιά αδειάζει το μυαλό, την ψυχή, σε μετατρέπει σε θηρίο, σε αλλοιώνει, σε ισοπεδώνει!

Πριν λίγες μέρες κάποιος μου θύμισε τα λόγια του Καβάφη περί της σημασίας του ταξιδιού και όχι του προορισμού. Το ταξίδι του Καβάφη έχει σημασία όταν ζεις στο παρόν, όχι όταν το ψάχνεις ζώντας με τις αναμνήσεις. Τι σημασία έχει το ταξίδι όταν ο νους είναι αλλού; Στο ανώμαλο επάγγελμά μου ακόμα κι αυτό δεν ισχύει.
Ο προορισμός είναι τα πάντα. Με την άφιξη ο ναυτικός γυρίζει στο κόσμο των ανθρώπων. Στον κόσμο που σκέφτεται και αποζητάει όσο ταξιδεύει. 

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Δύο μέρες πριν τη Λισσαβώνα...

Αφήνοντας πίσω στις 11 Δεκεμβρίου τα Κανάρια Νησιά και με πορεία στην πυξίδα 027 μοίρες βάλαμε στην πλώρη μας τη Λισσαβώνα. Τίποτα δεν υπήρχε πια ανάμεσά μας.

Ο καιρός όλο και άλλαζε προς το χειμωνιάτικο.

Ξημέρωσε η 12η του μηνός.

Μόνο οι λευκές κορυφές των κυμάτων, που θύμιζαν δόντια αναδυόμενου σαρκοβόρου λες και ήθελαν να μας τρομάξουν, κατόρθωναν και έσπαζαν το απόλυτο γκρίζο που κυριαρχούσε σε θάλασσα, σε ουρανό, εναρμονισμένο πλήρως με το χρώμα του καραβιού, αλλά και της μονότονης ζωή μας, ενώ και η του ιδίου χρώματος ομίχλη δεν ήταν αμελητέα.
Κάπου-κάπου το ουράνιο τόξο προσπαθούσε να δώσει λίγο χρώμα στο τοπίο, να μας αλλάξει τη διάθεση!
Βρισκόμασταν στο θαλάσσιο δρόμο Νοτίου Ατλαντικού – Βορείου Ευρώπης κι έτσι πλησιάζοντας την θαλάσσια εμπορική «λεωφόρο» που συνδέει την Αμερική με το στενό του Γιβραλτάρ η αύξηση της κυκλοφορίας έγινε αισθητή με τα πλοία να κροσσάρουν (διασταυρώνουν) το ένα το άλλο χωρίς προβλήματα.

Όλα υπό πλήρη έλεγχο αλλά και μεγάλη προσοχή. Είναι πολύ εύκολο από έλλειψη υπευθυνότητας να εκτεθείς ανεπανόρθωτα.

Το ταξίδι κοντεύει να τελειώσει. Δυο μέρες ακόμα.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Γεωγραφίας συνέχεια: Κανάρια Νησιά (Canaria Islands)

Γενικές πληροφορίες
Τα Κανάρια Νησιά που βρίσκεται μεταξύ των παραλλήλων των 27°30΄ και 29°30΄ μοιρών βόρειο και των μεσημβρινών των 13°25΄ και 18°10΄ μοιρών δυτικό, αποτελείται από επτά μεγάλα νησιά και αρκετά μικρότερα. Η συνολική έκταση των νησιών είναι 7.492 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Εθνικά όρια
Χωρικά ύδατα: 12 μίλια.
Συνορεύουσα ζώνη: 24 μίλια
ΑΟΖ: 200 μίλια
Ιστορία
Η ύπαρξη των Καναρίων Νήσων ήταν γνωστή από πολύ παλιά και κατοικήθηκαν από μία φυλή που είναι γνωστή ως Guanchas, συγγενείς των Βέρβερων της Αφρικής.
Η πρώτη μόνιμη εγκατάσταση έγινε στις αρχές του δέκατου πέμπτου αιώνα, από ένα Γάλλο ευγενή που είχε τη βοήθεια του βασιλιά της Καστίλης στην υποταγή των ντόπιων, υπό την προϋπόθεση ότι τα νησιά να προσαρτηθούν στην Ισπανία.
Προς το τέλος του δέκατου πέμπτου αιώνα, μετά από πολλές συναντήσεις και διαπραγματεύσεις με τους κατοίκους, η προσάρτησή στην Ισπανία ήταν γεγονός.
Οι Guanchas σήμερα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί λόγω τις μίξης με τους Ισπανούς, έτσι τα φυλετικά χαρακτηριστικά είναι κυρίως ισπανικά.
Κυβέρνηση
Τα νησιά ανήκουν στην Ισπανία είναι χωρισμένα σε δύο επαρχίες.
Η πρώτη αποτελείται από τα εξής τρία νησιά:
1. Lanzarote.
2. Fuerteventura.
3. Gran Canaria.
με πρωτεύουσα το Las Palmas στο νησί Gran Canaria.
Η δεύτερη από τα υπόλοιπα τέσσερα νησιά:
1. Tenerife.
2. Gomera.
3. La Palma.
4. Hierro.
με πρωτεύουσα το Santa Cruz de Tenefife στο νησί Tenefife.
Πληθυσμός
Το 2001 ο πληθυσμός κάθε επαρχίας ήταν:
Las Palmas: 887.767.
Santa Cruz de Tenefife: 806.801.
Γλώσσα
Η Ισπανική γλώσσα ομιλείται σε όλα τα νησιά.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η επιφάνεια των νησιών είναι ηφαιστειογενής, ορεινή, με σχήμα θόλου.
Κορυφές και πλαγιές από λάβα εναλλάσσονται με απότομες χαράδρες και βαθιές κοιλάδες. Ελαφρόπετρα, σχιστόλιθος, ασβεστόλιθος μαζί με λάβα και γρανίτη εναλλάσσονται με πράσινες επιφάνειες.
Το κλίμα σε γενικές γραμμές είναι υγιεινό, με τροπικά και εύκρατα χαρακτηριστικά, ανάλογα την γεωγραφική θέση του κάθε νησιού.
Η Σαχάρα επηρεάζει τη θερμότητα που από την μετριάζεται από το ορεινό ύψος των νησιών και την επικράτηση των βορειοανατολικών ανέμων που πνέουν σχεδόν μόνιμα σ’ αυτή την περιοχή του Ατλαντικού.
Χλωρίδα
Περιλαμβάνει πολλά δέντρα ευρωπαϊκής καταγωγής, αλλά λόγω της ποικιλίας των κλιματικών συνθηκών σχεδόν κάθε δέντρο ή φυτό μπορεί να καλλιεργηθεί, όπως ο καφεόδενδρα (coffee trees), χουρμαδιές (date palm trees), ζαχαροκάλαμα (sugar cane), μπανανιές (banana trees), πορτοκαλιές (orange trees), κάκτοι (cactus), dragon trees.
Επίσης υπάρχουν πολλές ποικιλίες από φτέρες (ferns)και βρύα (mosses).
Η πανίδα
Μεταξύ διαφόρων ειδών ζώων είναι τα μεγάλα κατσίκια (large goats) και ένα είδος καμήλας (vigorous breed of camel).
Πάνω από 200 είδη πουλιών έχουν καταμετρηθεί και περίπου τα μισά από αυτά είναι ράτσες που ζουν αποκλειστικά στα νησιά. Από εκείνα τα είδη που διαφέρουν από τα ευρωπαϊκά είναι, ο Blue Chaffinch (μπλε σπίνος;), το trumpeter bullfinch, τα large pigeons (μεγάλα περιστέρια;), η red partridge (κόκκινη πέρδικα;) και το canary (καναρίνι).
Υπάρχουν πολλές σαύρες (lizards), σαρανταποδαρούσες (centipedes) και σκορπιοί (scorpions).
Η θαλάσσια πανίδα είναι περισσότερο Ευρωπαϊκή παρά Αφρικανική, ενώ υπάρχουν ακόμα αρκετά είδη ψαριών της Αμερικανικής Ηπείρου.
Το χέλι (eel) είναι το μόνο ψάρι του γλυκού νερού.
Εμπόριο και βιομηχανία
Υπάρχει ένας μεγάλος αλιευτικός στόλος και μια σημαντική βιομηχανία που αποτελείται από εργοστάσια, κονσερβοποιίας και παστών ψαριών.
Τα νερά ανάμεσα στα νησιά και στην αφρικανική ήπειρο είναι φημισμένα σαν ένα από τα καλύτερα αλιευτικά πεδία στον κόσμο.
Το μόνο ορυκτό που εξορύσσεται είναι η ελαφρόπετρα.
Οι κύριες εξαγωγές είναι οι μπανάνες, οι ντομάτες και πατάτες.
Οι κύριες εισαγωγές είναι μαζούτ και πετρέλαιο ντίζελ, τα κρασιά, τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα και τα δομικά υλικά.
Τέλος υπάρχει μια καλά αναπτυγμένη τουριστική βιομηχανία.

Το κείμενο είναι από τα Admiralty Sailing Directions της περιοχής. Πρόκειται για βιβλία με τα οποία είναι εφοδιασμένα τα πλοία και παρέχουν στους ναυτικούς πληροφορίες για όλα τα σημεία των θαλασσών του πλανήτη.

Κλείνοντας αυτή την «εξ΄αποστάσεως» - είναι αλήθεια -  περιήγηση στα... «εξωτικά» νησιά του Ατλαντικού Ωκεανού, με σύντομες και κλεφτές ματιές σ΄αυτά, για ακόμα μια φορά έχω να πω ότι τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΟΠΙΟ.
Ο Θεός μοιάζει να μας έχει κάνει δώρο τη ΟΜΟΡΦΗ γη που ζούμε, την οποία όμως δεν εκτιμούμε, δεν προσέχουμε, δεν σεβόμαστε την καταστρέφουμε.
Η Κεφαλονιά, το Πήλιο, η Χαλκιδική, τα νησιά μας και τόσοι άλλοι ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΙ δεν συγκρίνονται ούτε με τα Κανάρια Νησιά ούτε με αυτά του Πράσινου Ακρωτηρίου.
Πάρτε τα αυτοκίνητά σας, τα μηχανάκια σας, τα ποδήλατά σας και γνωρίστε την Ελλάδα.
Δεν χρειάζεται να πάτε μακριά. Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη σας είναι αρκετά!
ΚΑΙ θα το ευχαριστηθείτε και μάλλον θα σας στοιχίσει ΚΑΙ λιγότερα.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Canaria Islands: Το πέρασμα ανάμεσα σε Tenerife και Gran Canaria

Αφήνοντας πίσω τα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου συνεχίσαμε στο δρόμο προς το μεγάλο λιμάνι της Πορτογαλίας με τον καιρό να αλλάζει σιγά-σιγά και το χρώμα να γινεται χειμωνιάτικο. Το μόνιμο βοριαδάκι των 5 μποφόρ της περιοχής άρχισε να εμφανίζεται μίλι με το μίλι. Ο μεγάλος μόνιμος αντικυκλώνας των Αζορών δήλωνε παρών.

Τρεις μέρες αργότερα, και πάντα σε πορεία 24 μοιρών, βόρεια-βορειοανατολική, αργά το βράδυ της 10ης προς την 11η Δεκεμβρίου μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα πιάσαμε τα Κανάρια Νησιά και στις μιάμιση αλλάξαμε σε πορεία βορειοανατολική προς 043 μοίρες. 

Από νωρίς το απόγευμα και σε πολλά μίλια απόσταση, η ψηφιακή τηλεόραση με πολύ δυνατό σήμα, είχε κάνει την εμφάνισή της. Το καράβι πλησίαζε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, τα Κανάρια Νησιά, το πιο μακρινό τμήμα της Ισπανίας, στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού.

Μπήκαμε στο στενό ακολουθώντας το Traffic Separation Scheme, δηλαδή την θαλάσσια, διπλής κατεύθυνσης, λεωφόρο που με ροζ χρώμα φαίνεται στο χάρτη. Οι κανόνες κυκλοφορίας δεν ισχύουν μόνο στην άσφαλτο. Υπάρχουν ανάλογοι και στη θάλασσα. Στη στεριά έχουμε τον Κ.Ο.Κ. (Κώδικας Οδικής κυκλοφορίας), στη θάλασσα τον Δ.Κ.Α.Σ. (Διεθνής Κανονισμός Αποφυγής Συγκρούσεων). 
Αριστερά το νησί Tenerife, δεξιά το νησί Gran Canaria
Αριστερά το νησί Tenerife και δεξιά το Gran Canaria όπου είναι χτισμένες και οι μεγαλύτερες πόλεις των νησιών. Το Santa Cruz de Tenerife και το Las Palmas αντίστοιχα.

Τα Κανάρια είναι σημείο αναφοράς της σύγχρονής ναυτιλίας. Tο Las Palmas κυρίως, και δευτερευόντως το Santa Cruz de Tenerife, αποτελούν κέντρα ανεφοδιασμού, αλλαγής πληρωμάτων κλπ.

Και τα δύο νησιά κατάφωτα που όσο προχωρούσαμε προς τη βόρεια έξοδο του στενού και πλησιάζαμε τις θέσεις των δύο πόλεων, τόσο λάμπρυνε η νύχτα.

Το ξενύχτι αναπόφευκτό αφού το «φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά» με ακολουθεί στη ναυτική μου ζωή, πέρα από την υπευθυνότητα που πρέπει να έχει ο καθένας μας σε οποιαδήποτε δουλειά κι αν κάνει.

Το πέρασμα ήταν ήσυχο χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα με σχεδόν μηδενική θαλάσσια κυκλοφορία και ασφαλώς καμία σχέση με την επικινδυνότητα στενών σαν αυτά της Σιγκαπούρης (πρωτίστως), του Γιβραλτάρ, της Μάγχης (English Channel), της Δανίας.
Βρεθήκαμε στη έξοδο στις 5 το πρωί και στις 7 γυρίσαμε πάλι σε βόρεια-βορειοανατολική πορεία 027 μοιρών, 3 μοίρες περισσότερο από εκείνη που είχαμε βάλει στον αυτόματο πιλότο αφήνοντας πίσω μας τις ακτές της Βραζιλίας.
Στο βορρά μια άλλη ομάδα νησιών. Οι Πορτογαλικές Μαδέρες.
Το πρωί της 11ης Δεκεμβρίου ένα διόλου ευκαταφρόνητο βορειοανατολικό swell έκανε αισθητή την παρουσία του που έδειχνε ότι στα βορειότερα γεωγραφικά πλάτη η θάλασσα έβραζε. Το μποτζάρισμα (ο διατοιχισμός) έκανε την εμφανισή του. Είχαμε να το νοιώσουμε από το χειμωνιάτικο Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό όταν ταξιδεύαμε από το Hay Point της Αυστραλίας προς το Itaguai της Βραζιλίας  μέσω του Cape Horn (Γη του Πυρός) αλλά επι του παρόντος τουλάχιστον δεν ειναι ενοχλητικό στον ύπνο. Το παλεύουμε!

Η Λισσαβώνα είναι τρεις μέρες μακριά αν το καταχείμωνο του Βόρειου, πια, Ατλαντικού δεν μας επιφυλάξει κάποια μεγάλη έκπληξη.

Συνεχίζεται…

Chrisgio