Δευτέρα 5 Μαρτίου 2018

Πρώτη μέρα στη Necochea και μια ανάμνηση...

Στη Necochea μπήκαμε το μεσημέρι στις 30 του μηνός. Η φόρτωση άρχισε την ίδια μέρα το απόγευμα την ώρα που η φήμη αλλά και η ελπίδα μας ότι από τα μεσάνυχτα θα άρχιζε η απεργία των τελωνειακών, ξέφτιζε! Μείναμε με το όνειρο της παραμονής σε λιμάνι χωρίς να εκτελούνται εργασίες φορτοεκφόρτωσης.
Πράγματι το… καλάθι ήταν μικρό!...

*****

Ο Felipe ήταν ένας Αργεντίνος, μεγάλος σε ηλικία, που για πολλά χρόνια ήταν το κουμάντο του λιμανιού στα σιτηρά. Τον γνώρισα όταν ήρθα πριν πολλά χρόνια. Ήταν κάπου εκεί γύρω στα 1995, υποπλοίαρχος τότε, και είχα και τη γυναίκα μου στο καράβι. Μας είχε ξεναγήσει με το αυτοκίνητό του στη Necochea. Μας πήγε στο κέντρο στις γειτονιές και στο τέλος μας άφησε σε ένα εμπορικό κέντρο.
Αργότερα σαν καπετάνιος τον ξανασυνάντησα εδώ στο ίδιο μέρος κάνα δυο φορές ακόμα. Με θυμήθηκε και τις δύο αν και περνούσαν χιλιάδες ναυτικοί από τα μάτια του κάθε χρόνο! Σε μια από αυτές του είχα ζητήσει να με πάει στην αγορά να αγοράσω κρέατα για ιδιωτική χρήση. Να έχω να τρώω που και που κάτι ποιοτικό εν πλω.
Με γύρισε σ’ όλα τα κρεοπωλεία της πόλης και από το καθένα ψώνιζε, σε ποσότητες πέραν του φυσιολογικού και κάτι διαφορετικό.

Η Necochea δεν είχε αλλάξει καθόλου. Αφαιρώντας το κάπως σύγχρονο λόγω τουρισμού κέντρο, θύμιζε τον Βόλο του ‘65. Η Αργεντινή πέρα από το Buenos Aires ζει το παρόν παράλληλα με το παρελθόν της.

Λουκάνικα διαφόρων ειδών από το ένα, λόμο από το άλλο, ασάδο από το τρίτο κλπ. Φαίνεται ότι ο καθένας τους είχε το σπεσιαλιτέ του. Δεν μου έδινε σημασία ψώνιζε και συγχρόνως πλήρωνε. Όταν του είπα ότι πρέπει εγώ να τα πληρώσω μου απαντούσε «después, después».
Φτάνοντας στο πλοίο έδωσα τα κρέατα στον μάγειρα να τα βάλει στο ψυγείο και τον ρώτησα πόσα πλήρωσε. Δεν μου έλεγε, δεν ήθελε να του τα πληρώσω. Τον παράτησα, πήγα στο δωμάτιό μου, πήρα 5 κούτες τσιγάρα Marlboro που είχα πρόχειρες για δουλειές του καραβιού (δωράκια για τους αχρείους του λιμανιού) κατέβηκα κάτω και τις έβαλα στην αγκαλιά του. Χαμογέλασε και έκανε να μου τις δώσει πίσω. Τον έσπρωξα μαζί με τα τσιγάρα. Τελικά τις πήρε κι εγώ έβγαλα κατά κάποιο τρόπο την υποχρέωσή μου απέναντί του.
Τα ισπανικά μου ασήμαντα, καμιά 100στή λέξεις και πολλές λέω. Τα αγγλικά και τα ελληνικά του ανύπαρκτα. Βλέπεις όμως στη ζωή πολλές φορές, ταιριάζεις μ’ έναν άνθρωπο ακόμα και κοιτάζοντάς τον μόνο στα μάτια. Ο Felipe ήταν μια τέτοια ξεχωριστή περίπτωση για μένα.
Κι ύστερα φεύγεις και τον ξεχνάς. Σαν να μην υπήρχε! Κι όμως αυτός είναι εκεί και συνεχίζει να ζει όπως εσύ κάπου αλλού πάνω σ’ αυτή την όμορφη σφαίρα και όταν ξαναγυρνάς στο ίδιο μέρος τον ξαναβλέπεις, ξαναθυμάσαι και το κυριότερο, συνειδητοποιείς ότι γεράσατε και οι δύο!... 

*****

Έπιασα έναν νέο ηλικιακά Αργεντίνο, που έμοιαζε να έχει κάποια θέση στο λιμάνι και που κατά διαστήματα ανέβαινε στο πλοίο. Τον ρώτησα για τον Felipe.
-Τον ξέρεις; Τι κάνει; Που βρίσκεται; Είναι καλά; 
-Ο γιος του είμαι! μου απάντησε με έκπληξη και χαμόγελο.
-Ο γιος του; ρώτησα επίσης με έκπληξη. Τι κάνει ο πατέρας σου;
-Γεράματα αλλά είναι καλά. Στο σπίτι. Που και που κατεβαίνει στο λιμάνι και μας βλέπει εν ώρα εργασίας. Θυμάται τα δικά του και ξεθυμαίνει.
-Εσύ τι κάνεις εδώ;
-Εγώ έχω πάρει τη θέση του στο λιμάνι!
Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά.
-Να του πεις χαιρετίσματα από έναν έλληνα ναυτικό… 
Αρχισα να του αναφέρω το αυτοκίνητο, την ξενάγηση, τη γυναίκα μου, τα κρέατα, τα τσιγάρα… 
 -Έτσι μπορεί να με θυμηθεί!
Την άλλη μέρα το πρωί ο γιος του ήρθε και με βρήκε
-Του είπα για σένα και ξέρεις κάτι; Σε θυμότανε! Αυτά που μου είπες να του πω μου τα είπε ο ίδιος!...

*****

Γυρνώντας για λίγο στο σήμερα εύχομαι να είναι καλά και να με θυμάται όπως τον θυμάμαι κι εγώ. Γεια σου Felipe!...

*****

Τελωνειακοί είναι αυτοί, κανένας δεν παίζει μαζί τους και μάλιστα σε μια χώρα εξαιρετικά εξαγωγική. Τα ποσά που παίζονται και μπορεί να χαθούν από μια ενδεχόμενη απεργία είναι τεράστια! Που στο διάολο πάνε τόσα δισεκατομμύρια!...
Δεν ξέρω αν πήραν αυτά που ζητούσαν, γιατί το ίδιο είχε ακουστεί και στο San Lorenzo, αλλά όλα συνέχιζαν να κυλούν «ομαλά». Σε κάθε περίπτωση μισθωτοί, συνταξιούχοι και λοιπά υποζύγια ήταν «πανέτοιμοι» να πληρώσουν τα σπασμένα! Βίοι παράλληλοι!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

6 σχόλια :

Unknown είπε...

Ευχαριστούμε Καπετάνιε, μας κάνεις συμμετόχους των ταξιδιών σου με τη γλαφυρή και ζωντανή σου διήγηση. Καλές θάλασσες !

Ανώνυμος είπε...

Χαρμόσυνη και συγκινητική ιστορία !

argyriskapa@gmail.con είπε...

Καλημέρα καπετάνιε!
Γράφε για να μας θυμίζεις τα περασμένα και να ταξιδεύουν οι στεριανοί μαζί σου. Περιμένω νέα από το επόμενο λιμάνι και εύχομαι να είναι καλοτάξιδο το ταξίδι σου.

Χρήστος Γ. είπε...

Σ' ευχαριστώ Αχιλλέα!

Χρήστος Γ. είπε...

Σ' ευχαριστώ. Αληθινή ιστορία!

Χρήστος Γ. είπε...

Stay connected!... :)