Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Το διαμέρισμα του πλοιάρχου

Γενική άποψη από την είσοδο
Μετά τη γέφυρα σειρά έχει το «διαμέρισμα» που ζει και εργάζεται ο πλοίαρχος ενός σύγχρονου φορτηγού πλοίου.
Ακριβώς κάτω από τη γέφυρα και στη δεξιά πλευρά του πλοίου βρίσκεται το γραφείο και ο προσωπικός του χώρος. Εκεί περνάει τον περισσότερο χρόνο του αν δεν βρίσκεται στη γέφυρα.

Ο καπετάνιος δεν έχει ωράριο εργασίας.

Όταν το πλοίο βρίσκεται εξωφρενικά μακριά από τον φυσιολογικό κόσμο, δηλαδή κάπου ανοιχτά της Χαβάης, των Κιριμπάτι, των Μαριάνων, γύρω από την I.D.L. (International Date Line) με μεγάλη διαφορά ώρας, που μπορεί να φτάνει και τις 12 ώρες, ακόμα-ακόμα και ημερομηνίας, είναι υποχρεωμένος πολλές φορές να δουλεύει μέσα στη νύχτα.
Το σαλόνι
Τότε που στα μεγάλα ναυτιλιακά κέντρα της Ευρώπης, της Αμερικής, της Ασίας, σαν το Λονδίνο, τον Πειραιά, τη Νέα Υόρκη, το Τόκυο, τη Σιγκαπούρη, την Κίνα, την Ελβετία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αυστραλία είναι πρωί, μεσημέρι, απόγευμα.
Τότε που όσοι έχουν σχέση με το πλοίο θέλουν να έρθουν σε επαφή μαζί του. Και τελευταία η κρίση τους έχει κάνει περισσότερο ανήσυχους. Θέλουν να είναι σίγουροι ότι όλα πάνε καλά. Μέρα νύχτα και χωρίς να σκέφτονται ότι εσύ κοιμάσαι σηκώνουν και σχηματίζουν στο καντράν το τηλεφωνικό αριθμό του καραβιού. 
Τότε που, για παράδειγμα, το Βραζιλιάνικο λιμάνι φόρτωσης, το Κινέζικο λιμάνι εκφόρτωσης, οι ιδιοκτήτες από τον Πειραιά και οι ναυλωτές από το Λονδίνο θέλουν να επικοινωνήσουν με ποιον άλλον; Τον πλοίαρχο!

Υπάρχουν μέρες ολόκληρες εκεί στο «πουθενά» που δεν μπορείς ούτε να κοιμηθείς, αφού με το ξημέρωμα ένας άλλος κόσμος ξυπνάει. Αυτός του πλοίου που πρέπει, και τότε, να είσαι παρών.
Περιοχές του κόσμου όπου η λογική, όπως την αντιλαμβάνεται ένας φυσιολογικός άνθρωπος, δεν φαίνεται να «λειτουργεί».
Από άλλη γωνία. Στο βάθος η πόρτα που οδηγεί στην κρεβατοκάμαρα
Αυτός ήταν ο χώρος μου στο συγκεκριμένο καράβι. Ήταν το σπίτι μου για κάτι λιγότερο από 10 μήνες. Από την 1η Μαρτίου 2012 μέχρι τις 13 Δεκεμβρίου 2012 λίγο πριν την Λισσαβώνα, το λιμάνι της επιστροφής μου στην πατρίδα!
Πολύς καιρός! Εύκολο να το λες πολύ δύσκολο να το κάνεις! Κοντά ένας χρόνος χωρίς φυσιολογική ζωή.

Μοναξιά, μοναξιά, μοναξιά! Πολλές φορές και χωρίς μιλιά. Η εικόνες της έρημης καμπίνας δεν είναι μόνο λόγω της φωτογράφησης. Τις περισσότερες φορές είναι η καθημερινή πραγματικότητα. Οι ναυτικοί πια εφοδιασμένοι με laptops, DVD προτιμούν σε μεγάλο ποσοστό το… «μόνος»!

Με τις αναμνήσεις, το παρελθόν να έρχεται και να ξανάρχεται, να σε ενοχλεί, να σε τσιγκλάει αφού παρόν δεν υπάρχει.
Η μορφές των παιδιών και της συντρόφου να σε πλημμυρίζουν κι αυτές από το παρελθόν. Στο παρόν απλώς φαντάζεσαι πως μπορεί να είναι σήμερα η μορφή τους.
Αναρωτιέσαι! Μεγάλωσαν; Ψήλωσαν; Γέρασε;
Το γραφείο
Τα τελευταία χρόνια νάναι καλά το SKYPE, που στα λιμάνια με σήμα συνήθως από μέτριο έως κακό, μας φέρνει κατά κάποιο τρόπο κοντά και μετριάζει την απουσία τους, όσο η κρύα οθόνη του υπολογιστή μπορεί να αναπληρώσει την αίσθηση της αφής, της όσφρησης, να νοιώσεις το άγγιγμά τους να τους «αναπνεύσεις».
Να έχεις τη δυνατότητα κλείνοντας τα μάτια να πεις. Αυτοί που είναι πλάι μου είναι η γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Να νοιώθεις ότι δεν βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά αλλά στο διπλανό δωμάτιο. Άλλο να το λες κι άλλο να το ζεις!
Μόνος για 10 συνεχόμενους μήνες και με το γήρας να πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να νοιώθεις ότι δεν σου μένει αρκετός καιρός για να τους χορτάσεις! Αφού πριν καλά-καλά ξεμπαρκάρεις μερικούς μήνες αργότερα μια άλλη πλωτή φυλακή σε περιμένει, όσο σύγχρονη κι αν είναι και καλύπτει όλες τις υπόλοιπες ανθρώπινες ανάγκες σου.
Η κοινωνικότητα, η ευαισθησία ψυχής, η πατρότητα, η αγάπη, ο έρωτας, σ’ αυτό το παρά φύση επάγγελμα είναι μειονεκτήματα. Η μοναξιά αδειάζει το μυαλό, την ψυχή, σε μετατρέπει σε θηρίο, σε αλλοιώνει, σε ισοπεδώνει!

Πριν λίγες μέρες κάποιος μου θύμισε τα λόγια του Καβάφη περί της σημασίας του ταξιδιού και όχι του προορισμού. Το ταξίδι του Καβάφη έχει σημασία όταν ζεις στο παρόν, όχι όταν το ψάχνεις ζώντας με τις αναμνήσεις. Τι σημασία έχει το ταξίδι όταν ο νους είναι αλλού; Στο ανώμαλο επάγγελμά μου ακόμα κι αυτό δεν ισχύει.
Ο προορισμός είναι τα πάντα. Με την άφιξη ο ναυτικός γυρίζει στο κόσμο των ανθρώπων. Στον κόσμο που σκέφτεται και αποζητάει όσο ταξιδεύει. 

Συνεχίζεται…

Chrisgio

10 σχόλια :

mahler76 είπε...

τουλάχιστον, αν και μακριά από τους δικού σου, έχεις μια χαρά διαμέρισμα καπετάνιε μου. Καλή σου μέρα :)

KANTHAR0S είπε...

Μεταξύ μας δεν είναι και άσχημα. Να είμαι ειλικρινής, το περίμενα διαφορετικό, π.χ. μικρότεροι χώροι, λιγότερη άνεση.

Αλλά καταλαβαίνω ότι το να περνάς τόσους μήνες σε έναν τέτοιο χώρο, ουσιαστικά με μοναδική παρέα τον εαυτό σου, με τα αγαπημένα σου πρόσωπα να βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά, είναι ζόρι.

Εδώ η μοναξιά σε ισοπεδώνει στις μεγαλουπόλεις, στις οποίες βρίσκεσαι περιτριγυρισμένος από ανθρώπους. Στο βαπόρι θα κωλώσει;

Γκρινι@ρογατος είπε...

καπετάνιε το περίμενα χειρότερο (είδα και εκείνη την ταινια και απελπίστηκα) καλό είναι αξιοπρεπές!!!

ΗΛΙΑΣ είπε...

Καπετάνιε καλησπέρα. Τυχαία βρέθηκα στη διαδικτυακή ρότα σου.

Μάλλον ξέρω γιατι τα σχόλια που ακολούθησαν τα γραφόμενά σου στάθηκαν στα τετριμμένα(ωραίος χώρος του γραφείου , ευρύχωρος για πλοίο κ.λπ).
Εμείς οι αδαείς , εμείς που θα μείνουμε «ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΩΝ ΜΑΚΡΥΣΜΕΝΩΝ ΤΑΞΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΑΛΑΖΙΩΝ ΠΟΝΤΩΝ» έχουμε στις συνθήκες που βίωναν οι ναυτικοί του περασμένου αιώνα.
Θα προτιμούσα να μείνω στην αγωνία σου για μια ``φυσιολογική΄΄ ζωή κοντά στους ανθρώπους σου που αγαπάς και στη μονοτονία της ζωής που είσαι αναγκασμένος να βιώνεις , έτσι όπως ιδίως στο κεφάλαιο «Το γραφείο» των γραφομένων σου αποθέτεις με κατάθεση ψυχής.
Μου θυμίζουν αυτά που διάβασα στο βιβλίο «Η έβδομη μέρα του ναυτικού» , αυτή την «έβδομη μέρα» που θα ξαναμπαρκάρει ο ναυτικός , που δεν φεύγει από το μυαλό και την ψυχή του όταν είναι ξέμπαρκος κοντά σε αυτούς που αγαπά και κάνει μισή τη χαρά του. Το φάντασμα του χωρισμού που στοιχειώνει τις μέρες που θα βρεθεί κοντά στους δικούς του από πριν τους αντικρύσει στο λιμάνι της επιστροφής.
Νάσαι καλά Καπτά Χρήστο , καλοτάξιδος , να γυρνάς γερός στην οικογένειά σου και να φέρνεις γερούς και τους συντρόφους σου στις οικογένειές τους.-

Ανώνυμος είπε...

Καπταν Χρηστο, χαζευω τις φωτογραφιες σου, βλεπεις ειμαι πισω απο μια οθονη παρακολουθοντας πλοια σαν το δικο σου να διαγραφουν τα ταξιδια τους. Χαιρομαι που υπαρχουν ακομα και σημερα καπετανιοι με το πνευμα και την ψυχη σου. Να χεις καλες θαλασσες!

χαιρετιμους

Maria.sam είπε...

Καπετάν Χρήστο,
Σου εύχομαι καλές Θάλασσες και καλή επάνοδο στους ανθρώπους σου.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι σαν το δικό σου, με τον πατέρα μου να λείπει συνέχεια Καπετάνιος σε όλες τις θάλασσες του κόσμου και όσα γράφεις, μου είναι ιδιαίτερα σημαντικά. Μεγάλωσα με την μάνα μου να ζει κυριολεκτικά πάνω από το τηλέφωνο. Να περιμένει τα γράμματα. Και αυτά ερχόντουσαν. Ένα σήμερα, δύο αύριο, λίγο ησυχία και μετά πάλι και πάλι. Ατέλειωτες σελίδες με αγάπη που κράτησαν τη σχέση τους ζηλευτή.
Δυο λόγια από την ματιά της κόρης. Λείπει πράγματι τραγικά πολύ ο πατέρας. Λείπει πολύ ακόμα και όταν έχει γυρίσει. Το βλέπεις στην ματιά του ότι σκέφτεται ήδη το επόμενο μπάρκο, νιώθει περαστικός. Και εσύ, η κόρη, του κάνεις τα χατίρια, δεν διαφωνείς, είσαι ευγενική όπως είσαι στους επισκέπτες. Θα φύγει σύντομα, τι να του πω; Αν δεν βάλουν όλοι δουλειά - όλοι, η μάνα, ο πατέρας, τα παιδιά - το χάσμα μπορεί να γίνει τεράστιο. Και όταν λέω δουλειά εννοώ κουβέντα. Ξανά και ξανά. Θέλω να σου πω και κάτι ακόμα. Πέρα από το ότι το κάθε παιδί σίγουρα βιώνει την ίδια κατάσταση διαφορετικά (εμείς είμαστε τρία αδέρφια και έχουμε διαφορετικές ματιές, άρα η εμπειρία μου μπορεί να μην έχει καμιά σχέση με τα δικά σου παιδιά) θέλω να τονίσω κάτι. Αξίζει τον κόπο ο κόπος σου. Και κάποια στιγμή τα παιδιά καταλαβαίνουν τον αγώνα σου. Τον εκτιμάνε. Τον θαυμάζουν και είσαι σίγουρα ο ήρωας της οικογένειας σου! Εσύ και αυτή η γυναίκα που περίμενε. Αυτό που κάνεις είναι πολύ περισσότερο από μια δουλειά. Οι θυσίες, οι ευθύνες, η ατέλειωτη μοναξιά, όλα βρίσκουν τη θέση τους στην συνείδηση και στην καρδιά των γύρω σου. Είναι πανάκριβο αυτό που δίνεις τώρα αλλά να ξέρεις ότι θα το πάρεις πίσω ακόμα και από επόμενες γενιές. Από ατέλειωτες ιστορίες μέσα στην οικογένεια. Ατέλειωτες. Στου πατέρα μου τα μάτια είδα πάντως την ικανοποίηση ότι τα κατάφερε. Σου εύχομαι πολύ χαρά από την τωρινή γενναιοδωρία σου.
Συγνώμη για τον ... άπταιστο ενικό, σε νιώθω της οικογένειας.
Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση.
Φιλικά,
Μαρία

Χρήστος Γ. είπε...

Μαρία μ΄έκανες κομμάτια με συγκίνησες!
Τις επόμενες μέρες το σχόλιό σου θα γίνει ξεχωριστή ανάρτηση!
Σ' ευχαριστώ!

Χρήστος Γ. είπε...

Σ' ευχαριστω Ηλία!

Χρήστος Γ. είπε...

Μια χαρά είναι!

afthartos_gr είπε...

Καπτά Χρήστο, τυχαία βρήκα το blog σου. Είμαι κι εγώ συνάδελφος. Γραμματικός. Ελπίζω αυτή την ευαισθησία που βγάζεις στα άρθρα σου και την κατανόηση, να μην τα βγάζεις μόνο για τον εαυτό σου μέσα στο βαπόρι. Στο βαθμό του δυνατού, να είσαι κοντά στον κόσμο σου. Ξέρεις τι εννοώ!

Καλά ταξίδια και καλές θάλασσες να έχεις, ο Άϊ Νικόλας στην πλώρη σου.

Υ.Γ Σε 6 ημέρες φεύγω κι εγώ για Κίνα, Fang Cheng.

Καπτα Μιχάλης.